De opvallend rustige weken rondom Kerst en Oud & Nieuw liggen achter ons en Amecet is weer vol en druk.

Om met het verdrietige te beginnen… Zondagmorgen 20 januari, om kwart voor vijf overleed baby Peter. Peter kwam afgelopen woensdag in Amecet en was een aantal uur eerder geboren.
Ondanks adviezen om in het ziekenhuis te bevallen, wilde de moeder van Peter thuis bevallen maar het ging niet goed. Met de boda naar het ziekenhuis was te veel, onderweg stierf ze en de kleine Peter werd op straat geboren en later in Amecet gebracht.
Op het eerste gezicht leek Peter een gezonde baby, wel wat klein qua gewicht (2,3 kg) maar dat zijn hier toch wel meer baby’s. Toch klopte er iets niet, hij dronk niet goed. Hij zoog en zoog maar kreeg geen melk uit de fles en hij begon te kaken. Verwisselen van spenen en voeding hielp niets. Soms kreeg hij 10 cc naar binnen maar dat was dan ook alles. Dokter Engulu van de buren verwees ons door naar hospital en daar zijn we bij dokter Florence geweest. We hadden Peter inmiddels al op sondevoeding gezet, 10 cc per uur. Als we na een uur opnieuw melk via de sonde wilde geven, zagen we bijna elke keer dat de melk nog in zijn maagje zat terwijl het maar 10 cc was! Soms spuugde hij het uit, er was iets niet goed, maar wat? Dokter Florence hoorde van zijn geboorte op straat, zij dacht aan sepsis of een bacterie die veroorzaakte dat Peter de voeding niet kon verwerken/opnemen. Ze schreef een flinke antibioticakuur IV voor en glucose 5%, 100 ml per 24u. Dat zou een druppelsnelheid van nog geen 1,5 druppel per minuut betekenen en dat is met de aanwezige infuussystemen absoluut geen doen! Anneke en ik wisten eenmaal terug in Amecet niet goed wat we ermee aan moesten. Duidelijk was dat Peter vocht nodig had, maar teveel van die infuusvloeistof in een keer kon funest zijn voor zijn hersenen. Vandaar maar 100 ml per 24u. Infuuspompen zijn hier niet, de infuussystemen zijn niet helemaal betrouwbaar als het gaat om 1 druppel per minuut… Toen besloten we om hem ieder half uur 2ml glucose 5% IV te geven. Dat betekende veel werk, want én ieder uur sondevoeding en ieder half uur 2 ml IV wat niet te snel mocht gaan.
Het was een heel gepuzzel qua diensten, wie zou wanneer de medicatie en infuusvloeistof toedienen? Hoe moesten we dat ’s nachts doen? Als Anneke en ik allebei een A hebben, wie doet het dan in de avonddienst? De aunties mogen/kunnen het niet, dus Anneke, Dominique en ik hebben onze roosters wat veranderd zodat we telkens in blokken werkten en één iemand gericht kon zijn op Peter.
Zaterdag op zondagnacht begon ik ’s morgens om half vijf met mijn dienst en zou ik voor Peter zorgen. Ik kwam binnen in de medicine room, waar hij lag en zag meteen zijn witte gezichtje, het duidelijk zogeheten ‘dodenmaskertje’.  Zaterdagavond waren we al begonnen met uitzuigen, hij had veel last van slijm, we gaven hem zuurstof maar toch hielp het allemaal niet. Toen ik om half vijf begon, was ik meteen naar hem toe gegaan. Toen moest ik even wat halen in de keuken, kwam terug en zag het meteen… hij ademde niet meer en hartslag was nauwelijks waarneembaar. Toen we hem snel in een positie hielden dat hij kon spugen, gaf hij nog wat slijm over en binnen twee minuten was hij overleden in onze handen… Een machteloos en verdrietig gevoel.. Zo’n klein jochie, vier dagen geleden z’n moeder gestorven en nu hij. Ik heb erg de neiging om te denken: wat heb ik over het hoofd gezien, wat hadden we anders moeten doen, wat deden we verkeerd…enz. maar ik weet ook dat wij niet beslissen over het tijdstip van de dood.
Ik heb Peter gewassen, verzorgd en later in zijn kleine kistje gelegd. Samen met Elias, Anneke en auntie Esther zijn we hem bij zijn familie terug wezen brengen. In een village, niet erg ver weg maar wel alleen bereikbaar via bushbush paadjes, zat zijn familie te wachten. Er lag een mat klaar waarop we het kistje konden zetten. Iedereen wachtte en was stil, de vrouwen op de grond, de mannen op banken. Elias vertaalde en we hebben uitgelegd hoe het is gegaan met Peter. Daarna nam de leider van de village het woord en benoemde ook dat onze wegen niet Gods wegen zijn, dat wij er niets aan hadden kunnen veranderen. Hij bedankte ons voor de zorg om Peter en alles wat we gedaan hadden en zei blij te zijn met een organisatie als Youth With A MIssion en ook Amecet. Na deze gesprekken zijn we weer terug gegaan naar Amecet. Een leeg gevoel en gek genoeg ook een beetje opgelucht. Ik zat al te denken hoe dat komende week moest gaan qua diensten en vooral met de nachtdiensten, maar dat was allemaal te ver vooruit gedacht…

Op 30/12 schreef ik over baby Blessed die naar Amecet werd gebracht, de baby met het extra pinkje en die door haar moeder was achtergelaten op straat. Inmiddels is Blessed weer thuis, bij haar eigen familie! Op een zaterdag ging Simon met de politie naar de inmiddels gevonden moeder van Blessed, om te praten. Het was ver weg en ze kwamen ’s avonds laat terug, met een extra passagier! De moeder van Blessed, Judith, was meegekomen. Dit was vanuit de politie ook wel de bedoeling geweest, maar ze wilde zelf ook meekomen. Onwennig zat ze daar met haar baby op schoot, ze wist niets te zeggen en niet waar ze kijken moest. Voelde ik eerder boosheid dat een moeder haar kind op straat achterlaat, nu zakte dat weg en zag ik een jonge moeder die niet wist wat ze moest doen. Judith zag er zelf nog zo jong uit, misschien 18 jaar? Judith heeft die nacht in Amecet geslapen en de volgende dag – zondag-  bleef ze ook, ze zou moeten wachten tot de politie weer kwam om haar op te halen. Intussen was de politie druk bezig met het opsporen van de vader, Judith wilde niet zeggen wie het was omdat ze niet getrouwd waren. Er was wel  een ‘verdachte’ maar hij ontkende bij hoog en laag de vader te zijn.
In de loop van de dag kwam Judith meer los, pakte baby’s op, voedde haar eigen baby en hield haar lang op schoot en verkleedde haar nog eens want al die kleertjes zijn zo leuk ;)
Maandag kwam de politie met een paar tantes van Judith en een oma én de jongen die ontkende de vader te zijn. Bleek toch wel vader te zijn! Judith is een meisje dat nog leert, daarom wil oma de zorg voor het kind op zich nemen. Blessed is in ieder geval weer bij haar ouders en familie.

De twee maanden oude John kwam zo’n anderhalve week geleden, met zijn eigen verdrietige verhaal. Zijn ouders hadden ruzie en tijdens die ruzie heeft de vader zijn vrouw vermoord… De man zit nu in de gevangenis, John heeft nog een broer of zus, maar waar die is, weet ik niet. Dat zal waarschijnlijk wel bij familie zijn. Een prachtig jongetje, sterk en goed gevoed, toch kon hij ook niet thuis blijven. De eerste nacht en dag in Amecet heeft hij ontzettend veel gehuild… Gelukkig kan hij inmiddels lachen en hele verhalen brabbelen.
Ook is de inmiddels tien dagen Emmanuël in Amecet gekomen, een baby met het ‘klassieke’ verhaal. Zijn moeder overleed na de geboorte en de familie zocht een plek voor de baby, hij kan zo’n twee tot drie maanden blijven, daarna zal hij weer terug gaan naar zijn familie. Helaas is Emmanuël HIV+, hij is met medicijnen gestart. Als hij zes weken oud is zal een DNA test worden gedaan om te kijken of hij zelf HIV+ is of dat het nog van zijn moeder komt, dat laatste hopen we natuurlijk!

Verder hebben we nog een aantal dagen twee kinderen gehad die op straat waren gevonden en bij de politie gebracht. Via de politie kwamen ze in Amecet terecht voor opvang.
Als eerste Gerald, waarschijnlijk een jaar of vijf oud. Een leuk jochie met hele verhalen! Zijn moeder had gisteren zeep voor hem gekocht, dus hij kon gerust douchen in Amecet want hij had zeep. En of wij een nieuwe broek voor hem hadden, want die hij nu droeg, was erg groot en moest hij telkens ophijsen. En thuis heeft hij ook een eigen bed, echt waar hoor, maar niet zo’n grote als hij kreeg in Amecet. Maar z’n mama had wel een bed voor hem.
Eigenlijk had het wel naar z’n zin in Amecet, hij speelde en kletste honderduit, schreeuwde vaak om de Mzungu (want ik vond het erg leuk om met hem te spelen;), zo’n leuke leeftijd! ) De volgende morgen kwam zijn moeder, ik zat in de office te werken en hoorde Gerarld roepen: MAMMIE! En toen begon hij te huilen… De aunties kwamen me roepen dat zijn moeder er was, toen ik buiten kwam, viel ze op de grond en greep m’n voeten en zei wel twintig keer ‘eyalama noi’ (heel erg bedankt). Dat voelt fout hoor, dat mensen je half aanbidden en voor je op de grond vallen. De vrouw had geen brief van de politie bij zich, als ‘bewijs’ dat ze echt de moeder was en Gerald mee kon nemen. Deze moest ze eerst gaan halen of komen met iemand van de politie. Dat zou ze gaan doen, dat weggaan bezorgde weer een huilbui bij Gerald, maar zijn moeder troostte hem snel door hem wat geld te geven zodat hij ‘sweets’ kon kopen ;)

Diezelfde dag werd een ongeveer vierjarig meisje gebracht. Ze was helemaal in tranen, maar ze zei geen woord. Ik heb haar porridge gegeven, of ze ooit met een lepel gegeten heeft, weet ik niet. Ze keek er maar raar naar in ieder geval J Maar de porridge ging er goed in en daarna heb ik haar lekker onder de douche gezet. Dat is meteen een makkelijke manier om d’r even helemaal ‘na te kijken’. Daarbij denk ik terug aan de Amun Hope Week, hoeveel kinderen er wel niet rondliepen met (vieze) wonden… Maar dit meisje mankeerde niets, zag er op zich goed uit maar een douchebeurtje was niet overbodig. Ze zei nog steeds niets en een lachje kon er ook nog niet vanaf. Toch bleef ze de hele tijd bij me in de buurt, ging ik een baby verschonen, liep ze mee naar binnen. Later moest ik naar de buren voor de dokter, toen begon te hard te huilen:) Die avond hoorde ik haar voor het eerst neuriën in zichzelf! Naar bed wilde ze niet, ze kwam er wel een paar keer uit, maar het was ook vreemd voor haar.
De volgende morgen was ze weer ‘mijn schaduw’ en ik was bezig met papieren in de office toen ik ineens de kraan hoorde lopen. Ik dacht: ha fijn, het water is weer terug! Maar nee, mevrouw stond midden in de office te plassen:) Ik zette haar op een potje en Apio Ruth kwam de badkamer binnen. Ineens begon het meisje te zingen en te kletsen met Apio Ruth, dat was een heel leuk gezicht, ze hadden echt contact! Later die dag kwam haar vader. Hij vertelde dat het meisje, Bridget, met haar moeder naar de winkel was geweest. Haar moeder zei dat ze ergens moest wachten en moest even iets verderop brengen. Toen is Bridget haar gevolgd en haar moeder kwijtgeraakt. Op die manier kwam ze bij de politie terecht, daarna bij ons en gelukkig was nu haar vader er weer om haar mee naar huis te nemen, mét een brief van de politie.

Christine is een 12 jarig meisje en is al eerder een poos in Amecet geweest, ze is HIV+. We zien haar regelmatig wanneer ze in het ziekenhuis is geweest voor nieuwe medicijnen. Daarna komt ze naar Amecet (samen met haar oma) en krijgt ze ‘transport money’ voor de terug weg naar huis. Laatste tijd gaat het niet goed met Christine, je kunt het ook aan haar zien. Ze oogt ziek en moe.
Haar oma is bezorgd om haar, Christine vertrekt ’s morgens vroeg en komt laat op de dag pas weer thuis. Waar ze is of wat ze doet…? Er zijn vermoedens dat ze seksueel actief is, ze neemt haar medicijnen niet in en waarschijnlijk heeft ze (ook) een ‘mental problem’.
Simon heeft gezorgd dat Christine weer in Amecet is, met als eerste doel haar te observeren en om te proberen haar weer aan de medicijnen te krijgen. De Christine die nu rondloopt in Amecet is een heel andere Christine dan vijf dagen geleden. We zijn met haar naar dokter Florence geweest, hebben uitgezocht welke medicijnen ze wanneer moet slikken en een weekdoos klaar gemaakt en in verband met andere problemen heeft ze ook nog een aantal andere medicijnen voorgeschreven gekregen. Na een week wil dokter Florence haar graag terugzien voor review en wordt bekeken of meer onderzoek nodig is. De eerste dagen wilde Christine niet eten, klaagde ze over pijn in haar buik en keel, was ze brommerig en keek je niet aan. Nu begint dat al te veranderen, ze is actiever, eet meer, neemt haar medicijnen en trekt wat meer met de andere meiden op. Ook komt ze af en toe even naast me zitten en legt ze haar hoofd op m’n schoot. Ze begint contact te zoeken, dat is fijn! Wel heeft ze regelmatig koorts en ze voelt ze zich niet helemaal lekker, dus daar gaan we nog verder naar kijken. Het is afwachten hoe het met Christine zal gaan, ik ben benieuwd of ze na een week weer naar huis kan…

Oeh, dit is m’n langste blog ooit! Heb ik niet in een keer geschreven hoor, daar ben ik nog steeds niet erg goed in ;) Maar het is maar om te laten zien hoeveel er weer gebeurd is hier zo. Dan is het waarschijnlijk ook wat beter te begrijpen waarom ik met enigszins trieste gevoelens de einddatum tegemoet kijk… Morgen over twee weken vertrek ik al. Ik merk wel dat het tijd is om naar huis te gaan om na te kunnen denken. Nu ik hier ben, denk ik zeker dat ik terug ga, toch is dat moeilijk te beslissen. Donderdag komt Els met haar gezin al weer terug, ben ik weer verhuisd naar m’n oude kamer J Jammer hoor, het was heerlijk zo’n huis!! Maar het feit dat ze weer terug komen is een goede reden om weer naar m’n kamer terug te gaan ;)

Ik ga weer een pannetje water koken zodat ik half warm kan douchen en haren wassen. Daarna alle was binnen halen en naar Amecet, Michael in bed leggen :)

Mijn (eerste :) ) jaarwisseling in Afrika is alweer tien dagen geleden! Op de laatste avond van 2012 zijn we met de aanwezige aunties bij elkaar geweest in Amecet tijdens de jaarwisseling. De oudste meiden Susan, Sylivia en Fiona waren gewoon op tijd naar bed gegaan en zouden rond half 12 wakker worden gemaakt. Dat hebben we gedaan en hun gezichten waren eigenlijk een foto waard. Helaas heb ik die niet, maar de een vond het nog vervelender om wakker te worden dan de ander en het duurde even voor ze op ‘stand vrolijk’ stonden. Maar toen ze eenmaal wakker waren, wilden ze graag naar buiten voor het vuurwerk. Ook in Uganda wordt vuurwerk afgestoken met de jaarwisseling, maar (gelukkig) niet zoals in Nederland. Hier zijn ook rode wegen, maar dat is geen vuurwerk afval maar stof en zand.
Maar goed, met truien aan stonden we buiten om naar het vuurwerk te kijken. Er waren veel mensen op straat, bijna iedereen gaat naar de kerk die tijd! We hoorden één knal (hoewel ik het niet eens heb gehoord, maar de anderen  zeiden dat ze een knal gehoord hadden) en dat was dan het hele vuurwerk spektakel :) Daarna zijn we naar binnen gegaan, hebben wat lekkers gegeten, geprobeerd de baby’s wakker te roepen met : Happy New Year om de nachtdienst te plagen met huilende baby’s (maar ze bleven stil) en daarna ging iedereen naar bed. Om half één kreeg ik mijn halve familie aan de lijn, dat was leuk! En gek idee dat ‘t in Nederland toen nog maar half 11 was en men nog wachtte op nieuwjaar!
Met nieuwjaarsdag is uitgebreid gekookt en hebben we heerlijk buiten op de veranda gegeten, lunch en supper in één maaltijd.

Al snel was Amecet weer in het ‘gewone’ ritme en eigenlijk werkt dat het fijnste ook. De vakanties zijn om, alle aunties zijn weer terug en dat is met name ’s morgens toch wel een stukje rustiger starten.

Op drie januari werd baby Julius gebracht door twee uncles. Laat op de avond van twee januari werd Julius  geboren en helaas stierf zijn moeder vroeg in de morgen van drie januari. Thuis blijven kon Julius niet, want zijn vader is vaak dronken. En het blijft triest, zoveel moeders die hun leven verliezen bij geboorte van hun kind. Ik sprak er met een arts in hospital over, hij gaf aan dat het ‘teveel’ is maar hij staat machteloos. Vrouwen bevallen thuis in de village en gaat er iets mis dan is het vrijwel altijd te laat. Want hoe vaak je ook niet hoort dat moeders sterven op weg naar het ziekenhuis… Die arts zou het liefst hebben dat iedereen in het ziekenhuis zou bevallen, maar dat lijkt een (nog) onbereikbaar doel.
Baby Julius was het elfde kind in het gezin en de achtste die nog in leven is. Hij kwam ’s middags zo rond een uur of vijf en een van de aunties kwam me roepen omdat ‘het kind er helemaal niet goed uitziet, zo’n raar hoofd!’ En inderdaad, Julius had best ’n beetje n ‘raar’ hoofd. :) Maar gelukkig was er niets mis, het was gewoon van de bevalling. Die nacht had ik nachtdienst en Julius werd om de twee uur gevoed. Mooi om te zien hoe blank zo’n kleintje nog is en hoe rustig het drinkt, niets beseffend van zijn familie omstandigheden.  

Twee dagen later kwamen twee aunts van Julius op bezoek. En ze hadden een vraag of ze hem al mee mochten nemen. Ze wilden hem graag mee nemen, zagen het zitten om voor hem te zorgen. Elias heeft een en ander nagevraagd en ja, Julius ging na twee dagen Amecet alweer terug naar zijn familie! Dat blijf ik bijzonder vinden, hoe ‘vanzelfsprekend’ het is dat familie voor elkaar zorgt!

Hoewel, baby Angela kreeg ook bezoek. Erg aardige aunts en heel positief over Amecet. Zelfs zo positief dat ze vroegen ‘of Angela niet zes maanden kon blijven omdat het zooooo goed is in Amecet.’ Maar nee mevrouw, dat werkt niet zo ;) Angela is er nog niet heel erg lang, maar ze is toch al wel bijna zover om naar huis te gaan en in haar dossier zit een ondertekende brief dat Angela voor twee maanden in Amecet kan verblijven. Natuurlijk kan ze langer blijven als er problemen zijn of ze ziek is, maar daar is hier helemaal geen sprake van. Toch leuk om te horen dat ze zo positief zijn over Amecet ;)

Al is het rustig qua aantal kinderen, toch zijn er een paar waar we echt bezorgd om zijn. En met name om Fiona en Michael. Fiona is het rond de 14 jaar oude meisje dat (zwaar) ondervoed is, al op de tweede lijns medicatie voor AIDS zit en maar niets aankomt in gewicht.
We zijn met haar naar hospital geweest voor adviezen en om haar ‘na te laten kijken’, ze krijgt speciale melk, rutafa (peanut butter voor extra calorieën) en hoe ze ook probeert, het lijkt haar niet te helpen. En het vervelende is als ze teveel neemt, dan moet ze overgeven. Haar buik is opgezet en dat is de laatste weken zichtbaar erger geworden, ze geeft nu ook meer pijn aan in haar buik.. Vandaag zijn we weer naar hospital geweest, naar dokter Florence. Zij  is speciaal gericht op HIV en AIDS. Ze is bezorgd om de lever en andere organen van Fiona… De lever is vergroot, ‘hoe groot is de schade’, wat kan de lever nog aan qua medicatie e.d.  Nu moeten we een echo en wat verder onderzoek laten doen en terug komen bij dokter Florence.  
Michael schreef ik ook al eerder over. Hij is het jongetje dat is achtergelaten in het ziekenhuis en waarvan pas ontdekt is dat hij sikkelcelanemie heeft. Het eten en drinken is haast geen doen soms en het lijkt ook wel erger te worden. Hij hoeft een heel aantal dingen niet, dan krijg je geen lepel in z’n mond en kijkt hij vreselijk vies ;) Rijst of bonen lust hij wel, maar dat is niet ‘fijn’ genoeg, gaat hij braken en komt eigenlijk altijd alles eruit. Van de week heb ik een en ander in de supermarkt gehaald om te proberen of hij dat lust. Gezonde koekjes fijnmalen en zacht maken met melk, dat lust hij gelukkig! Biscuit met geprakte banaan vindt hij (nog) maar niets… Hij drinkt alleen heel graag melk maar hij heeft behoorlijk veel last van slijm. Vanmorgen was ik hem aan het verschonen en liggend op z’n rug kwam ineens alles naar boven… Z’n drinken, z’n ontbijt en ook z’n medicijnen. En medicijnen dat is nogal wat van de week want gisteren zijn we naar dokter Engulu geweest met Michael. Ik wilde graag weten wat hier het beleid is bij sikkelcelanemie, of er vaste medicatie wordt gegeven want dat was (nog) niet voorgeschreven. Nu krijgt hij wel dagelijks medicatie voor zijn bloedcellen, simpel gezegd, en in verband met een vervelende hoest die vaak braken opwekt, ook nog cough syrup en antibiotica. Cough syrup in zijn melk drinkt hij wel op, antibiotica in zijn melk vindt hij verschrikkelijk vies en drinkt hij niet. Maar probeer je het met een spuitje naar binnen te krijgen, dan krijg je alles op je eigen kleren terug. Het is moeilijk om zo te werken soms, je zou graag meer onderzoek willen. Hoe is de doorgang van zijn maag en zulk soort vragen meer. Maar dat gaat hier toch allemaal een beetje anders…
En het bijzondere met Michael is dat hij ondanks koorts, overgeven en pijn altijd een lach tevoorschijn kan toveren. En op zijn manier kletst hij wat af en vindt hij het heerlijk om alles te bekijken, als je met hem speelt, ‘schrikspelletjes’ met hem doet enz.

Morgennacht heb ik in principe mijn laatste nachtdienst al! Het gaat (te) snel voorbij, het is nog steeds bijzonder om hier te zijn en ongelooflijk dat het eind van zes maanden nog geen vier weken meer duurt… Dubbel gevoel heb ik erbij, leuk om thuis te komen, jammer om weg te gaan. Ik heb wel aan Simon gevraagd of het mogelijk is dat ik, voordat ik weer naar huis ga, nog wat meer van de villages kan zien. En hij zei dat ze van de week en volgende week kinderen moeten gaan bezoeken, dus ik hoop dat het lukt om mee te gaan! Om toch nog even wat meer van het ‘echte’ Ugandese leven in de village te zien! Al met al heb ik van het land nog niet zo heel erg veel gezien, afgezien van onze twee daags bezoek aan het natuurpark bij de Sipi Falls. Gelukkig heb ik ook niet het gevoel gehad dat ik het zat was en even wat anders wilde, ik zie het meer als een goede reden om nog eens terug te gaan en een safari te doen :) Of mensen moeten tijd en geld over hebben om op bezoek te komen, dan plak ik er nog een paar weekjes aan vast en maken we er een mooie rondrit Uganda van! :)

Tis vrijdagmiddag, 14u en ik ben net een uurtje wakker en begin vast aan deze blog. Afgelopen nacht heb ik mijn eerste nachtdienst sinds een paar weken weer gehad en het was de beste nachtdienst ooit! Het is nog steeds rustig in Amecet - er gebeurt gelukkig nog genoeg -  maar qua zieke kinderen is het rustig. 
De eerste baby kwam om 2u ’s nachts en de volgende om 4u, zo was de nachtdienst eerder een slaapdienst, wat zowel Juliet (collega) als ik helemaal niet erg vonden.

Dat het zo rustig is qua zieke kinderen is echt heel erg fijn, zeker ook qua persooneelsbezetting afgelopen week. In deze tijd van het jaar  krijgt het personeel een week vrij, de ene helft met Kerst en de andere helft heeft vanaf vandaag (maandag) vakantie.
Zo gebeurde het afgelopen week dat we op een morgen met 2 aunties startten, wat we normaal gemiddeld met 6-8 aunties doen! Maar zelfs die dag verliep prima en ‘orderlijk’, Elias en Simon die hier werken zijn dan wel geen aunties, voor kinderen voeden, schoonmaken, de was en  eten koken draaien ze hun hand niet om!

Ik kijk even terug naar de vorige blog, die eindigde met de Amun Hope Week van begin deze maand. De jongen Anthony waar ik over schreef, kwam een week later terug in Amecet. De pijn was wat afgenomen maar hij had heel veel last van zijn ogen, hij was er al voor naar het ziekenhuis geweest. Ik vroeg hem hoe het stond met de medicijnen die hij in de Amun Hope Week van ons had meegekregen naar huis en hij antwoordde dat hij alles op had. Hij keek haast trotst, op de manier van: zie je, ik ben het niet vergeten. Maar Anneke en ik baalden ervan, hij had juist een afbouwschema Prednison en andere medicatie, maar van dat schema had hij dus blijkbaar niets begrepen. Het is zo lastig inschatten eigenlijk, we dachten dat we het niet duidelijker hadden kunnen uitleggen en opschrijven, toch hielp het niet. De vraag kwam meteen op hoe het dan eigenlijk met zijn ARV medicatie (‘anti HIV/AIDS’ medicatie) gaat… Neemt hij die elke dag in en op de juiste manier? Geen idee, hopelijk zit dat in z’n systeem doordat hij dat jarenlang in Amun heeft gekregen…

Op een middag kwam er een vrouw met een baby in Amecet. Na een praatje en wat vragen bleek het niet haar baby te zijn, maar ze had de baby de avond ervoor gevonden op straat in town…
Het kindje, een prachtig meisje, werd door de vrouw die haar bracht ‘Blessed’ genoemd. Een gezond meisje met als opvallend detail een extra pinkje aan een handje.
Als er zo’n kindje wordt gebracht, maken we meteen een bedje klaar, wordt het kindje indien nodig lekker in bad gedaan, nieuwe kleertjes aan en wordt de fles klaargemaakt. Daarna langs dokter Engulu voor een ‘standaard check’ en als het een gezonde baby betreft schrijft Engulu standaard in het schrift: Keep warm and feed the baby.
Wat Els echter opviel aan de baby was dat het extra pinkje wel afgebonden was, ze concludeerde dat een moeder die haar kindje niet wil, niet de moeite neemt om een extra vingertje af te binden. Dus er was een kans dat het kindje in hospital geboren was en dat ze daar het vingertje hadden afgebonden. Daarom gingen Els en ik de volgende dag naar de verlosafdeling… En ja, al snel werden een paar verpleegkundigen gevonden die zich een baby met een extra vingertje herinnerden: ‘Eergisteren geboren, gisteren ontslagen en die moeder… oh, crazy…het verbaasd ons niets dat ze het kindje op straat heeft gelegd.’ ‘Oh’, zei Els, ‘kan ik de naam van die moeder even overschrijven? Dan geef ik dat door aan de politie.’ Ja hoor, dat kon gerust ;) Ik heb er om gelachen, rondom een tafel in een overvolle gang werd dit alles besproken en overgeschreven, privacy is niet zo heel belangrijk… : )
Daarna gingen we dus naar de politie om het verhaal te doen van de gevonden baby en de naam van de moeder, maar hoogwaarschijnlijk is dit een valse naam. Blessed is in elk geval nog steeds in Amecet, drinkt goed en groeit en heeft intussen 'nog maar' 10 vingers.

De dag dat Els vertrok was een beetje een rare dag, het was meteen anders in Amecet. Leger en rustiger aangezien Els’ dochters altijd gezellig aanwezig zijn ;) Via skype/facebook en mail hoor ik wel het eea van ze en ze genieten erg van hun vakantie en tijd in Nederland!

Al snel na het vertrek van Els vertrok ook Emmanuel… Emmanuel kwam een paar maanden terug in Amecet als zwak en ondervoed jongetje. Nu is hij weer terug bij zijn familie, ouders heeft hij niet meer, maar gelukkig wel ooms en tantes!
Voordat Els vertrok had ze de familie al twee keer gebeld of ze Emmanuel op konden halen en twee keer kwam er niemand op de afgesproken dag… Els belde nog een keer en toen beloofde de oom dat hij zaterdag echt zou komen. Els was intussen naar Nederland. En ja, zaterdagmorgen kwam Emmanuel z’n oom. Aangezien Simon, Elias en Dominique niet aanwezig waren, probeerde ik een gesprek aan te gaan met die oom. Het ging een beetje omslachtig omdat hij geen Engels verstond, dus kwam auntie Florence om te vertalen. Op de vraag of hij er klaar voor was om Emmanuel mee naar huis te nemen, zei hij: ‘Nee’.  De vrouw die voor Emmanuel zou gaan zorgen was ziek, lag geloof ik in het ziekenhuis dus de oom was wel gekomen maar niet om Emmanuel op te halen. Maar wij wilden toch echt dat Emmanuel mee naar huis zou gaan, omdat hij het zo goed deed , het de afgesproken tijd was en omdat we dan eventueel plek zouden hebben als er nieuwe (zieke) kinderen komen. Maar de oom wilde hem niet meenemen. Ik baalde, ik wist niet echt wat ik er mee aan moest. Gelukkig kwam precies op dat moment Elias aan en uiteindelijk na een poosje te hebben gepraat, stemde de oom er toch in mee om Emmanuel mee te nemen. Met het ‘doktersschrift’, akuma (porridge), suiker, zeep, kleren en een beker ging Emmanuel naar huis. Hij zag er goed uit, was geen zwak kind meer en begon zijn eerste stapjes te zetten, zie foto…!

De school is deze maanden dicht (december en januari) en dat is best een lange tijd. En omdat de personeelsbezetting het niet altijd toelaat om wat met de meiden te doen, zijn de dagen voor hen soms best lang. Het idee om met hen koekjes te gaan bakken vonden ze dan ook helemaal leuk!
Met Susan, Fiona en Sylivia ben ik een hele morgen in de keuken bezig geweest, het was echt leuk om dat met ze te doen. Ze wilden ook het deeg zelf maken, dus ze hebben echt alles zelf gedaan. Uiteindelijk hadden we zoveel deeg dat we drie grote ovenplaten vol koekjes hadden ;) Grappige was dat het vrijwel meteen allemaal op was ook, iedereen at mee en warme koekjes zijn gewoon erg lekker. Hoeveel Sylivia op heeft weet ik niet, wel weet ik dat ik de nachtdienst me ‘s nachts kwam roepen omdat Sylivia ‘helemaal niet goed is en pijn heeft aan haar hart…’ Sylivia zat op de bank, hand op de buik en een vreselijk moeilijk gezicht… ‘Ik wil naar de dokter, nu! ‘ zei ze… Het deed zo’n pijn, maar gelukkig was het niet haar hart maar haar maag ;) Hete thee en een kruik hielpen dat ze toch in slaap viel, de volgende was het nog steeds niet helemaal over maar ze had toen toch wel in de gaten dat het van teveel koekjes kwam!
 

Intussen heb ik ook mijn eerste Afrikaanse Kerst meegemaakt, een week voor Kerst werd de kast opengetrokken en kwamen alle versieringen tevoorschijn. Het is en blijft apart, een kerstboom, versieringen, slingers, lichtjes enz. en dat allemaal met dat warme weer ;) Maar gezellig staat het wel! Op Kerstdag zelf waren maar met weinig mensen, de morgen was erg druk om te starten. Grace, de kookvrouw, had vrij maar Simon en Elias zijn de hele dag in de keuken bezig geweest en hebben geweldig gekookt!! De oudste meiden waren de dagen voor Kerst bezig geweest met het maken van kerststerren als plates voor onder de borden. Een rode loper op tafel, nieuwe borden, bloemstukjes, kaarsen, muziek… het zag er erg feestelijk en gezellig uit! Het was wel raar om met Kerst niet naar de kerk te gaan en het is allemaal heel anders dan thuis, toch was het erg leuk om Kerst hier mee te maken!

Het is al bijna Nieuwjaar… dan ben ik hier nog maar een maandje en een paar daagjes februari. (Ik zit nu trouwens in Els dr huis, dat is zo relaxed!! Een eigen kamer, slaapkamer, keuken, badkamer…heerlijk is dat.  En die oven van Els, die is fijn en kan je goed cake in bakken…;)
Maar nu het al haast  januari is heb ik het rare gevoel dat ik al bijna weg ben.  En natuurlijk zie ik er echt naar uit iedereen weer te zien, daar niet van ;), maar ik heb eigenlijk nog geen zin om hier weg te gaan. Als ik dan aan de kinderen denk, die ga ik missen (behalve het gehuil trouwens), het contact met de aunties en Dominique,samenwerken en overleggen met Els, de gezelligheid, de dingen die hier gebeuren, het Afrikaanse leven… En Michael, hem ga ik misschien wel het meest missen, al heeft hij behoorlijk wat beperkingen, als je z’n gezichtje ziet dan wordt je daar gewoon blij van (zie foto)!

Bij deze wens ik iedereen een gelukkig en gezond 2013! Een goede jaarwisseling en hopelijk tot volgend jaar!

Terwijl in Nederland sneeuw is gevallen, zit ik heerlijk buiten op de veranda in de schaduw van de watertank en begin ik vast met het schrijven van een nieuwe blog. Ik zal hem vandaag - 3 dec - vast niet afkrijgen, maar dan heb ik vast een opzet.

Even terug naar de vorige blog, die is alweer ruim twee weken geleden. Over die eerste week heb ik niet zo heel veel te vertellen, ik heb die week veel doorgebracht in de saaie stilte van mijn kamer… ik heb mijn eerste malaria te pakken gehad. Het rare was dat ik me de ene dag prima voelde, de volgende dag ziek, de dag erna weer beter enz. Na twee tests kwam er toch malaria uit en begon ik met malariapillen. Deze hebben goed geholpen en ik kon gelukkig snel weer aan het werk!

Zowel Charles als Michael zijn beide kinderen die in aanmerking komen voor adoptie. Bij Charles is de procedure al behoorlijk ver, zijn er ook al ouders voor hem maar is het nog niet bekend wanneer zij kunnen komen en hoe snel het verder gaat. Bij Michael is de procedure net gestart. Hij heeft een brain-problem, waarvan de oorzaak onbekend. Vanuit de organisatie voor de adoptie willen ze graag zoveel mogelijk gegevens van Michael weten, maar deze zijn erg beperkt. Zo is bekend dat hij door zijn moeder is achtergelaten in het ziekenhuis, zij zou even naar toilet gaan maar is niet meer terug gekomen. Men wist zelfs geen naam van hem, een dokter heeft hem Miracle genoemd, in Amecet is dit in Michael veranderd. Geschat werd dat hij toen ongeveer tien maanden oud was, dat was juni afgelopen jaar. Toch willen ze voor de adoptieprocedure een exacte leeftijd weten en een arts in Soroti Hospital zei dat Michael tenminste twee jaar oud is! Ook werden een aantal testen uitgevoerd, hierdoor is ontdekt dat Michael sikkelcelanemie heeft… Dit kan wel eens een heleboel verklaren wat tot voorheen onverklaarbare dingen leken, zoals zijn plotselinge huilen (van pijn?), overgeven, stijfheid.
Juist die dag dat er getest werd, was Michael ook erg aan het overgeven en huilen en had hij tegen de 40 graden koorts. Bleek dat hij ook nog malaria had, het was zielig hem te zien, echt ziek! Maar na vier dagen eenmaal daags een injectie tegen de malaria, is Michael weer helemaal opgeknapt en kan hij weer heerlijk lachen ;)

Sinterklaas kennen ze niet in Uganda, maar dankzij Martijn&Corinda, Martin&Elize, Jorian&Tresita, Pieter&Eline en Jorian&Tresita heb ik ook hier gewoon mee kunnen doen met pepernoten, gevulde speculaas en nog veel meer… Wauw! :D

Het staffhouse is momenteel helemaal vol! Vorige week woensdag arriveerden vier Canadezen, en ook nog twee die in de buurt van Amecet verblijven. Zo hebben we zes vrijwilligers erbij, waarvan een heel aantal kinderverpleegkundigen. Dat is leuk, ik hoop wat van ze te kunnen leren en ook leuk om met elkaar te kunnen overleggen.
De dag erna, donderdag, is Anneke gekomen. Een rond de zestigjarige vrouw en haar hele leven verpleegkundige geweest, dus momenteel een overschot aan verpleegkundigen hier ;) In haar kamer stond nog een volle afvalemmer, ik zou Els helpen door de kamer van Anneke schoon te maken. Daarbij hoort ook vuil verbranden. Dat gaat altijd goed, maar het voordeel van je eigen afval is dat je weet wat er in zit. Nu wist ik dat niet en er moeten een aantal (deo?)bussen of whatever in gezeten hebben… Het was iig iets wat een enorme knal gaf. Ik denk dat ik goede kans maak op een plaats in het World Book of Records voor het onderdeel ‘achteruitspringen’.  Ook vond mijn oor het nodig om een uur te blijven piepen, daarna was het leed geleden en het vuil verbrand ;)
Annekes tweede verpleegkundige taak was trouwens het verbinden van een hondenpoot ;) De schattige waakhonden van Amun hebben hun collega waakhond te pakken genomen, dus Anneke is aan de gang geweest met Betadine, rollen verband en veel tape.

Afgelopen zaterdag, op World Aids Day, is de Amun/Hope Week begonnen. Deze week is speciaal georganiseerd voor alle HIV+ kinderen die de afgelopen tien jaar in Amecet/Amun hebben gewoond (en oud genoeg om te kunnen komen). Een poosje terug hebben Simon en Elias alle kinderen in hun village bezocht en hen uitgenodigd om deze week naar Amun (het huis op het andere terrein wat bij Amecet hoort) te komen. Bijzonder om zo’n grote groep kinderen te zien, voor het oog niet ziek maar toch allemaal HIV+…
De groep (45 personen!) heeft het hele programma met name in Amun maar waren zaterdag en zondag veel in Amecet. Ik vond het erg leuk dat het zo druk was, zoveel kinderen.. das toch weer heel wat anders dan de baby´s en peuters. Zo´n groep brengt wat meer leven ;) In Amecet hebben we anders alleen maar drie oudere meiden van rond de 13 jaar, verder allemaal kleintjes.
Zaterdag was de dag van aankomst, er was gevraagd of ze voor drie uur ’s middags aanwezig konden zijn. De eerste was er al om acht uur ’s morgens, dus goed op tijd ;) Het was prachtig om te zien hoe de kinderen elkaar weer terug zagen, uitgelaten en met veel omhelzingen. Het leek wel een grote reünie, veel kinderen zagen hun vriendjes/vriendinnetjes weer terug waar ze mee in Amecet/Amun hebben gewoond.. Zo zijn er bij die rond de 20 jaar zijn en lopen er ook bij van een jaar of 8.
Er werden enorme pannen rijst en bonen gekookt, het was een mooi gezicht om te zien hoe iedereen in de rij stond voor het eten en het eten werd opgeschept door de aunties.
Zaterdagavond, na het eten, is iedereen naar Amun gegaan. (Tussen Amecet en Amun zit één terrein.) Dus de uitgenodigde kinderen maar ook alle baby’s en peuters van Amecet…! Luiers verschonen, dekens om, flessen mee en daar gingen we. In Amun zaten we met elkaar in een grote witte partytent en werd de Amun/Hope Week geopend. Daarna werd als eerst stilgestaan bij de kinderen die afgelopen jaar zijn gestorven… Acht (!) paar foto’s kwamen langs, waarvan Edith, Marianne en ik nog drie kinderen van hebben meegemaakt. Els vertelde dat er vorig jaar maar één kindje was gestorven, een groot verschil met afgelopen jaar. Daarna werd er gezongen om dankbaarheid te uiten dat al de aanwezige kinderen nog mogen leven! Natuurlijk werd afgesloten met een flesje soda voor iedereen!
Zondagmorgen was er een dienst georganiseerd door medewerkers van YWAM. Hierbij werd natuurlijk veel gezongen en het is en blijft mooi om te luisteren en te horen hoe ze dat doen! Met een perfect ritmegevoel werd door Isa (een rond de 18 jaar oude jongen) meegespeeld op de djembé. Daarna werd stil gestaan bij het thema van de week: Plans to give you hope and a future, vanuit Jeremia 29:11.

Al heb ik de hele week dagdiensten in Amecet en maak ik van het programma in Amun niet altijd veel mee, toch brengt zo’n groep ook ‘werk’ voor ons mee. Er was meteen al een meisje met malaria, gelukkig knapt ze goed op. 
Verder zien we een heel aantal kinderen met wonden, vieze wonden die we twee keer per dag schoonmaken en verband verwisselen. Hoe ze aan die wonden komen? Geen idee, sommigen zien er ook ‘raar’ uit, als uitgedrukte sigarettenpeuken… Zo startten we bij een meisje meteen een antibiotica kuur van vijf dagen, die kan ze mooi afmaken in de week dat ze hier verblijft! Dan weten we ook zeker dat ze de medicijnen daadwerkelijk binnen krijgt…

Maandagmiddag kwam de 22 jarige Anthony naar me toe, hij had hoofdpijnklachten, buikpijn e.d. Was net terug uit het ziekenhuis na een hevige malaria, had medicatie via infuus gehad en net een beetje genoeg opgeknapt om naar de Amun/Hope Week te komen. Op dat moment kon ik niet veel meer doen dan hem de paracetamol geven waar hij om vroeg. Opvallend bij deze jongen is zijn postuur en houding. Hij kan zijn nek niet draaien, deze is heel stijf, zijn gewrichten (handen/vingers) hebben een vreemde stand en hij loopt ‘houterig’.
Hij zou dinsdagmorgen terug komen als hij zich niet beter voelde, en ja, daar kwam hij dinsdagmorgen. Samen met Anneke zijn we met Anthony naar dokter Engulu gegaan, de dokter in de kliniek naast Amecet. Engulu heeft hem onderzocht, een gesprek in Ateso gevoerd. Uiteindelijk kwamen we erachter dat hij chronische artritis heeft. Met een medicijndoos vol ging Anthony weer terug naar Amun, met o.a. behoorlijk zware pijnstilling. Hopelijk helpt het hem!

Ik probeer gauw weer n blog te schrijven over de rest van de Amun/Hope Week, maar omdat het alweer zo’n tijd geleden is, zal ik eerst vast dit gedeelte plaatsen! Tot gauw weer!

Huilend en alleen schrijf ik deze blog want Edith en Marianne zijn alweer een ruime week geleden vertrokken en gelukkig goed en wel aangekomen in Nederland;) Samen met Els heb ik hen vorige zaterdagmorgen bij de bus gebracht die naar Kampala zou gaan, goed op tijd, om 7 uur. We wisten niet hoe laat de bus zou vertrekken omdat dit ervan af hangt hoe snel de bus vol zit met passagiers. Al met al vertrok de bus al voor half 8, dus dat was fijn!  Bij de bus afscheid nemen was wel even een gek moment. Natuurlijk wisten we dat dat zou komen, dat Edith en Marianne zouden vertrekken en ik nog zou blijven, toch was dat even raar. Je hebt zoveel met z’n drieën gedaan, gedeeld en besproken en dat is nu over. Tenminste, life… via skype gaan we gelukkig gewoon verder ;) Maar op dat moment had ik ook wel zin om naar huis te gaan, hoewel dat gelukkig bij een moment is gebleven en ik blij ben hier nog een poosje te kunnen blijven.  
Meteen nadat Els en ik terug waren in Amecet heb ik een hele berg was gedaan,onze kamer schoongemaakt en m’n nieuwe kamer ingericht. Een eenpersoonskamer die al helemaal eigen is door alle ontvangen kaarten, brieven en foto’s die aan de muur hangen, en niet te vergeten.. veel tekeningen van Anne, Julia, Geert, Roelof, Luuk en Rosalie! Heel erg leuk!

Op dinsdagavond zijn we gewend om uit eten te gaan met de mzungu’s (blanken), tot vorige week waren we dan wel met ’n groepje. Nu zouden Els en ik samen gaan (wel met Els haar kinderen). Maar Els werd gebeld dat er drie Nederlanders op de basis waren van YWAM en zij zouden het leuk vinden om mee te gaan eten, dus zo zaten we die avond met vijf Nederlanders aan tafel! Dat was erg gezellig en leuk om op zo’n manier weer andere mensen te ontmoeten, de volgende dag kwam één van hen ook nog een dagje helpen in Amecet.

Amecet was erg vol maar is afgelopen week echt ‘leeggelopen’. Niet dat we niets te doen hebben,dat niet ;) Maar in één week tijd zijn er vijf kinderen teruggegaan naar hun familie en dorpen, dat is erg veel! Het was mooi om te zien dat baby Lazarus mee ging met twee blijde ooms, die gelukkig waren hem mee te kunnen nemen. Het is ook bijzonder als we terugdenken aan Lazarus, dat we bij zijn bedje stonden en dachten dat hij het niet zou halen… Maar na zijn bloedtransfusie is hij zo opgeknapt en nu kon hij als gezonde en goedlachse baby naar zijn familie terug!
Eén van de kinderen die ook weg is gegaan, is Sabine. Sabine is ongeveer 14 weken en een erg erg erg mollige baby ;) Toen haar oma kwam om haar mee te nemen en ze Sabine op schoot kreeg, schudde die ongelovig haar hoofd. Dit was Sabine niet, dit kon onmogelijk het kindje zijn dat ze drie maanden geleden gebracht heeft… Toen bracht ze een klein baby’tje en nu kreeg ze zo’n groot kind op haar schoot..! Ze kon niet geloven dat Sabine het zo goed deed en zo gegroeid was, ze wilde haar eigenlijk ook niet mee nemen in eerste instantie. Gelukkig is Sabine toch mee gegaan en oma ervan overtuigd dat het écht dezelfde Sabine is, maar ja, inderdaad wel een beetje veranderd ;)

Het was maar goed dat er een aantal bedjes vrij waren gekomen want de dag nadat de kinderen weg waren, kwam er alweer een nieuw kindje. Baby Florence, toen 3 dagen oud en had nog niets gedronken… Moeder overleed na de geboorte. Toch doet baby Florence het goed, ze drinkt om de twee uur en lijkt een gezonde baby. Vrijdag werd er opnieuw een baby gebracht, Angela. En zo zijn alle babybedjes weer gevuld!

We maken ons (nog/weer) zorgen om Fiona. Dit 14 jarige meisje komt maar niet aan, al weken lang weegt ze maar 19 kilo, soms een halfje meer en soms een halfje minder. We weten niet goed wat we nog meer moeten doen om haar te doen laten aankomen en ze heeft het zo nodig… Haar CD4 is laag, ze heeft dus een erg slechte weerstand. Gisteren had ze weer koorts en hoofdpijn. Na een testje blijkt dat ze opnieuw malaria heeft, drie weken terug ook al, dat doet geen goed aan haar algemene gezondheid. Het maakt dat ze zich ziek voelt, na de lunch moest ze zoveel overgeven. Het is erg om haar zo te zien, een kind van 14 hoort naar school te kunnen en energie te hebben om te spelen. Zij heeft het niet, ze ligt overdag op de veranda en slaapt op de bank. Wel straalde ze van de week nadat we een ‘fotoshoot’ hadden gehouden, ze staat er zo mooi op dat ze zelf helemaal trots was! Dat is wel aan haar gezicht te zien, ik zal een foto van haar plaatsen.
De andere meiden houden ook wel van een fotoshoot, het is erg gezellig met hen en ze hebben ook veel gezellig met en aan elkaar. Hoe leuk zij het vinden om op de foto te gaan, is ook te zien in de fotogalerij ;)

Als ik nu bedenk dat het alweer half november is, dan kan ik niet anders zeggen dan dat de tijd vliegt. Enerzijds lijkt het maar kort en anderzijds is er al zoveel gebeurd en hebben we zoveel meegemaakt.
Voor mezelf zag ook heel duidelijk twee perioden, de tijd met Edith en Marianne en de tijd alleen. Toch is dat ‘alleen’ helemaal niet zo alleen. Er zijn een heleboel nieuwe aunties waarvan een aantal graag kletsen, dus dat is absoluut gezellig. Ook is er de Amerikaanse Dominique waar ik veel mee kan praten en samen hebben we ook een hoop lol. Dat is de andere kant ervan, als je alleen bent, trek je vanzelf wat meer naar anderen toe en dat is ook weer heel leuk. Natuurlijk mis ik jullie, Edith en Marianne ;) Maar niet op de dramatische manier, ik mis vooral de gezelligheid als we ’s avonds alle drie vrij hadden of even een opmerking in het Nederlands naar elkaar tijdens het werk… ;)
Het is de bedoeling dat er deze maand nog drie of vier Canadezen komen, zij blijven een maand voor vrijwilligerswerk. Ook zal eind deze maand de Nederlands verpleegkundige Anneke komen, zij blijft tot half februari. Ik vind het erg leuk en ben echt blij dat ze precies hier kan zijn in de tijd dat Els met haar gezin voor vijf weken naar Nederland vertrekt.
De eerste week van December zal de ‘Amun-hope-week’ zijn… Dit is een week speciaal voor kinderen die in Amun hebben gewoond en HIV positief zijn. Het zal een heel drukke week worden, 45 kinderen zullen een hele week in Amun verblijven! Els, Simon, Elias en Dominique zijn druk bezig met voorbereidingen voor het programma. Het moet een bemoedigingsweek worden voor de kinderen, een week waarin ze niet ‘apart’ zijn omdat ze HIV positief zijn. Een week waarin ze met elkaar zullen praten over hun ziekte, over hun ‘stempel’, over omgang met problemen, over (zelf) acceptatie, over hoe God hen ziet, over het belang van medicatie, over zoveel dingen meer… Dit alles met de bedoeling hen een positieve week te geven waaruit ze kracht mogen halen en mogen weten dat er ook voor hen, met hun HIV-positieve status, toekomst is! 

Ps. Iedereen bedankt voor alle berichtjes op de blog, facebook en mail! Erg leuk om te weten en te merken dat er meegeleefd wordt...!

Het is weer hoog tijd voor een nieuwe blog…

Twee weken geleden zijn we met z'n drieën twee dagen naar de Sipi Falls geweest. We kregen een extra dag vrij en konden het zo plannen dat we bijna twee hele dagen ervan hebben kunnen genieten. De Sipi Falls zijn een aantal grote watervallen in de bergen (Mount Elgon), het was erg mooi. We sliepen in een berghut waar geen elektriciteit was en de wc die je niet kon doortrekken.
Het was er echt prachtig. Maandag hebben we een paar watervallen bekeken. Daar gingen we lopend naar toe, we liepen en klommen door een soort jungle. Veel bananenbomen en koffieplanten. Boven op de berg leven ook mensen, je snapt niet dat ze daar kunnen overleven. Wel qua eten, want dat verbouwen ze zelf, maar niet qua stilte, eenzaamheid en primitiviteit... Echt bizar!
Dinsdagmorgen zagen we vanuit onze berghut de zon opkomen. Prachtig om te zien! De gids (een jongen van nog geen 20 jaar) bracht ons na het breakfast naar een kleine koffieplantage. Daar kregen we uitleg over hoe koffie gemaakt wordt. En we hebben een groot deel van het proces ook zelf mee mogen werken. Zoals bonen ontvellen, roosteren en stampen. Het rook lekker! Daarna gingen we nog naar een mooi viewpoint, daar hadden we uitzicht over een heel mooi dal. Het was helemaal diep in de rimboe en dan kom je opeens op zo'n mooie plek.
Het was fijn om even helemaal weg te zijn. We hebben er erg van genoten!

In Amecet zijn weer heel wat nieuwe baby’s gekomen sinds de laatste blog. We hebben nu weer 12 baby’s, waaronder Joseph 1, Joseph 2, Simon 1, Simon 2 en Paulyn Grace. Het is rustig en er zijn niet heel zieke kinderen. Dus hebben we meer tijd om met de kinderen te spelen en gezellig met de aunties te kletsen!

Vorige week hebben we Paulyn Grace opgehaald in het ziekenhuis. De moeder, 18 jaar, is crazy, dit komt omdat ze haar ouders en broers en zussen door het leger van Joseph Koni heeft zien vermoord worden een paar jaar geleden. Sindsdien heeft ze regelmatig ‘aanvallen’, waarbij ze naakt over straat loopt en helemaal buiten zinnen is. Ze oogde in het ziekenhuis wel goed. Ze leek niet te begrijpen waarom Paulyn Grace met ons mee zou gaan, maar toen er werd uitgelegd dat het kind van haar blijft en dat ze het regelmatig mag komen bezoeken was ze opgelucht.
Sindsdien is ze al twee keer op bezoek geweest. Gisteren is ze ook geweest, ze bleef een paar uur en kreeg lunch aangeboden en gaf zelf haar dochtertje de fles.
Vandaag zijn we met haar naar de dokter geweest in de kliniek naast Amecet. Haar voetjes staan een beetje scheef, de dokter verwees ons door naar de orthopeed voor een spalk of om de beentjes te gipsen. Deze arts is er altijd op donderdag, dus konden we gelijk naar hem toe en hij heeft de beentjes gegipst. We hebben een hele poos moeten wachten, zo’n 1.5 uur,  maar dan heb je ook wat!

Ook Joseph 2 heeft een bijzonder verhaal. Hij is twee weken geleden gebracht en is nu ruim 4 maanden oud en weegt 3.2 kg (!), het hoofdje ziet er normaal uit, maar het lichaam is veel te klein. Echt ondervoed. Hij is in de gevangenis geboren. De ouders hadden begin dit jaar ruzie, omdat de moeder in de ogen van de vader iets niet goed had gedaan met het gewas op hun land. De vader sloeg de moeder en toen sloeg de moeder, ja niet lachen hoor, de vader ook met een stok op zijn hoofd en dat was hem fataal geworden. Hij is daaraan overleden en nu zit de moeder in de gevangenis, waarschijnlijk voor jaren... Ze hebben acht kinderen.  Al de kinderen zijn ondergebracht bij familie en kennissen in de village.
Het was op het begin even tobben met de fles, omdat Joseph 2 dat natuurlijk niet gewend was. Hij heeft twee dagen een maagsonde gehad en nu gaat het wel weer goed. Hij is drinkt nu redelijk goed en komt gelukkig aan. Trouwens, nu we het toch over vechtende echtparen hebben…ook dat komt hier helaas wel voor. Simon vertelde ons een nogal bizar verhaal! Hij kon het niet laten om erom te lachen en dat moesten wij toch ook wel. Hij was geroepen bij een echtelijke ruzie, de familie en buren hadden zich er ook al mee bemoeid. Een hele consternatie. Wat was er gebeurd…de vrouw had van haar man…zijn vinger eraf gebeten! En dat is natuurlijk niet zomaar iets! Hoe triest ook, we hebben er met elkaar toch hartelijk om gelachen. Knappe Simon, die in zo’n situatie weer ‘orde kan scheppen in de chaos’ na zo’n hachelijke moment…:)

Gistermiddag was er een moeder op de veranda met een tweeling. Die tweeling is 2,5 maanden oud maar doen het niet zo goed. De baby’s zijn niet goed op gewicht, de ene weegt 3.2 kg en de ander 2.9 kg. De moeder is HIV positief en heeft nog twee andere kinderen. De vader is in maart overleden… Vanuit het hospital is ze doorgestuurd naar Amecet om ondersteuning te krijgen met voeding. Els heeft haar uitgelegd wat dat precies betekent. De moeder krijgt dan maandelijks ‘melkgeld’ waarvoor ze melk kan kopen. Ook moet ze dan stoppen met het geven van borstvoeding. Na een paar maanden krijgt ze ook maandelijks akuma, om porridge (pap) te maken. Over twee weken moet ze weer terugkomen en dan worden de baby’s weer gewogen om te kijken of ze zijn aangekomen in gewicht. De moeder kreeg het geld en ging tevreden naar huis.

Oduono, een jongentje van zo’n 8 maanden oud, mag deze week naar huis. Het is een heel vrolijk ventje. Hij is al lange tijd in Amecet. Zijn moeder is helaas, waarschijnlijk enkele weken na zijn geboorte, overleden na een slangenbeet. De politie bracht hem hier, Oduono is een van de kinderen uit het Noorde, afkomstig van de Karamajon. Dat is een bevolkingsgroep die hier niet geliefd is, enkele jaren geleden hebben zij hier gemoord en geplunderd. Dat is de bevolking hier nog niet vergeten…Maar gelukkig is Oduono een jongetje wat liefde kan ontvangen (én geven!) in Amecet. De Probation Office (kinderbescherming) moet er verder voor zorgen dat hij weer naar huis zou kunnen gaan. Deze week werd gebeld dat hij naar huis mag. Vandaag zouden ze hem ophalen, maar ja, zoals het heel vaak gaat is dat nu nog niet gebeurd en ligt hij nu weer heerlijk in zijn bed te slapen… Misschien morgen?

Dit is alweer de laatste week van Edith en mij. Wij hopen zaterdag te vertrekken naar Entebbe. Daar overnachten we in het guesthouse, waar we in augustus bij aankomst ook hebben geslapen.
Maandagmorgen om 4.30 uur hebben we het vliegtuig en komen dan om 14.00 uur (NL tijd) aan op Schiphol. Petra zit nu op de helft, zij blijft tot februari. Zij zal de blog blijven bijhouden.

We genieten nog even van het prachtige weer, al de kinderen en van de tijd met z’n drieën. We hebben een prachtige tijd gehad hier! Een heel mooie ervaring om nooit te vergeten!

Ha,

Even weer wat informatie over ons. Het leven in Amecet loopt weer aardig rustig, na wat drukkere weken. De kinderen zijn momenteel vrij ‘stabiel’, er komen weinig nieuwe kinderen binnen en het weer staat op: zonnig en lekker warm;). Zomaar een beschrijving van een donderdagje hier… Op school heb ik RT gegeven aan kinderen van p1,p2,p3 (2x) dus bij elkaar 4 uur lesgegeven. Echt heerlijk om dat weer even te kunnen doen! Het is wel lesgeven in het klein en in het Engels (dus onbeholpen...) maar tóch! De kinderen genieten enorm, we lezen boekjes, ik lees prentenboeken voor, we maken leuke tekeningen en soms zingen we met elkaar een liedje. Af en toe lees ik een prentenboek voor van een Bijbelverhaal, dat is op deze wijze goed te combineren. Vorige week was ik druk bezig met kinderen van p2. Komt de leerkracht ons onverwacht halen, tijd voor gymnastiek! Samen met p1 en p2, dus zo’n 55 kinderen, in de hete zon op een stuk ‘droog gras’ heerlijk rennen, lachen, zingen en dansen. Prachtig om te zien! Al die korte koppies, blije gezichtjes, rood en blauwe schooluniformen. Afgelopen dinsdag zou ik ook gewoon naar school. Joseph, de headteacher, was maandag nog in Amecet en zei er niets bijzonders over. Toen ik dinsdag op school kwam (met de schoolbus) werd ik hartelijk welkom geheten. Het groeten hier is altijd met een handdruk e.d. Toen ik al een tijdje aan het kletsen was met een paar leerkrachten, het volkslied al was gezongen en de hele compound was aangeveegd (dat doen de kinderen hier elke morgen zelf!) vertelde er iemand by the way dat ik vandaag eigenlijk niets kon doen. Er waren examens  (d.w.z. LVS toetsen) aan de gang, al enkele dagen, en tja, teacher Rachel (een andere Mzungu die op maandagen en woensdagen lesgeeft) was maandag ook al voor niets gekomen, maar er was helaas geen tijd voor RT. Maar ik hoefde echt niet naar huis hoor, nee natuurlijk niet, ik was wel gewoon hartelijk welkom! Ik kon zien hoe ze hier toetsen afnemen en naar huis lopen zou te ver zijn, ik kon beter op de truck wachten. Het was 9 uur, de schooltruck kwam om half 2 pas weer…Toen heb ik wel echt even gelachen, hoezo een communicatie waar je aan moet wennen?! Ik heb ze toch maar verteld dat ik naar huis ging lopen. Dat vonden ze soort van bezwaarlijk, zo ongeveer 4 leerkrachten probeerden het nog uit mijn hoofd te praten, maar al met al snapten ze het wel. Ik naar huis gelopen, ik moest wel erg lachen. Dit is Afrika! In Nederland zou ik er niet zo goed tegen kunnen, dat je hele ‘dagplanning’ ineens niet door kan gaan. Hier merk ik dat ik het helemaal niet zo erg vind. Kan het vandaag niet? Oké, dat doen we het morgen!  Onderweg naar huis liep ik zeker niet alleen, eerst liep er een schoolmeisje en later twee onbekende mannen spontaan met me mee, ze moesten toch toevallig ook die kant op;) Je hoeft je hier niet snel alleen te voelen.

Zodoende was ik dinsdag alweer vroeg in de morgen thuis en kon ik gelijk mee met het inenten van 6 baby’s. We gingen met Marianne, Petra, Sarah (meisje uit Whales), Els en ik naar de kliniek in town. 5 Mzungu’s met 6 zwarte baby’s in de wachtruimte bij het consultatiebureau. Nou, dan zie je ook nog eens wat! Overal moeders met kindjes, mensen die wachten, verplegers en verpleegsters (zij met een keurig strak wit kapje op het hoofd), weegschalen waarop moeders en baby’s worden gewogen, studenten die stage lopen, injecties die worden gegeven, gesprekken die worden gevoerd…De Ugandezen, vanaf hun kant, hadden ook weer genoeg aan ons te zien. Een baby in een maxicosi, baby’s die melk kregen vanuit een fles;), 5 mzungu’s die dan ook nog eens foto’s maken van elkaar en daarbij ook nog lachen…Heerlijk gewoonJ. We hebben bij elkaar wel zo’n anderhalf uur gewacht, de sleutels van een koeling waren zoek, daarom duurde het wat langer dan normaal. Gelukkig werden ze weer gevonden en kon het inenten beginnen. Snel prikken, even huilen en dat is weer gelukt!

De kinderen hier spelen heel veel met wat zand, water, bloemen, takjes, steentjes..het valt me steeds weer op hoe eenvoudig ze spelen en hoe lang ze daarbij zichzelf bezig kunnen houden. Prachtig en creatief!. Omdat ik toch vrij had nam ik de tijd om Charles (2 jaar)  even lekker in een badje te wassen. Hij vind het spelen met water altijd heerlijk, kon aan het einde van middag wel een sopje gebruikenJ en van die één op één momenten vind ik zelf ook heerlijkCharles is een stevig ventje, zo’n jaar of 2 en is al heel lang in Amecet. Hij wordt, als alles door gaat, dit jaar nog geadopteerd door een Amerikaans gezin en zal ook in de States gaan wonen. Heel fijn dat er een gezin voor hem is, hij heeft erg veel aandacht, liefde en leiding nodig! Ik vind het een heerlijk ventje, hoewel hij erg veel aandacht vraagt en helaas ook nogal eens negatief. Zo, met individuele aandacht voor hem is het geweldig!

Met Emmanuel, het jongetje van 1,3 jaar dat vorige week is binnen gebracht gaat het vrij goed. Hij eet alles, speelt al wat meer en slaapt minder snel overdag. We vinden zelf dat zijn haar ook al weer wat zachter en krulliger wordt (hij had dat stugge, blonde haar) en z’n lichaam vult al wat meer. Geweldig om te zien! Ook baby Joseph doet het goed, regelmatig worden we opgeschrikt door zijn lieflijke gehuilJ.

Met Susan en baby Ben is het ook prachtig om te zien. Susan zorgt helemaal zelf voor haar kindje, ze doet echt alles zelf! Voeden (borstvoeding, gaat heel goed), verschonen, wassen, baden…ze is helemaal de moeder! En ook nog wel kind, af en toe legt ze haar baby in de box en gaat ze heerlijk even met een ballon aan de gang. Even spelen! Gisteren was ze wel erg verdrietig. De beentjes van baby Ben zijn erg kwetsbaar, krom en staan verkeerd. Bij het baden hoorde ze een naar, krakend geluid en de baby huilt direct als hij nu aan zijn been wordt aangeraakt. Misschien dat er iets gebroken is? Susan vond het vreselijk en had gewoon een ‘slechte dag’. We hopen maar dat het meevalt, als het gebroken is zou dat echt niet goed zijn! Pijnstilling en koelen is het enige wat nu gedaan kon worden. (Inmiddels is het nu zaterdag en weten we dat het bot in zijn been erg vervelend is gebroken. Zielig en pijnvol!)

Vrijdag en zondag waren hechtische dagen, vol met Nederlands EO bezoek. Vrijdag ontvingen we 35 NL gasten die de EO reis Metterdaad volgden en ons een hele dag kwamen opzoeken. s’ Morgens zijn ze hier ontvangen met een welkomstwoord van Els, een ingrijpende video over de Amecet-kinderen, een bezoek aan de village en aan het ziekenhuis. Lunch was weer in Amecet en ’s middags trok de groep er weer op uit. Aan het einde van de dag kwamen de meesten nog even terug, even de kinderen knuffelen en ons gedag zeggen. Heerlijk, leuk en fijn om andere medelanders te zien, te spreken en de Uganda-ervaringen met hen te delen! Zondag kwam zangeres Pearl Josefszoon voor opnames, foto’s en een werkbezoek als ambassadeur voor de EO. Maandag kwam ze weer, om te filmen met goed licht. We hebben op de veranda met elkaar gezongen en Pearl heeft ook nog een lied voor Amecet gezongen. Mooi en erg leuk om mee te maken.

Simon en Els zijn net terug van Kampala. Bernard en Joke zijn weer terug naar Nederland, en door Simon en Els naar Entebbe gebracht. Verder moesten er nog wat papieren ingevuld worden bij de Ambassade en kon er een nieuwe wasmachine voor Amecet worden gekocht (wat gelukkig gelukt is). Ze zijn weer veilig terug en het gewone leven zal weer aanvangen. Met iedere dag weer nieuwe verassingen, kinderen en gebeurtenissen. We weten het…de tijd vliegt! Nog maar 3,5 weken….wat zullen we het missen!

Gisteren in de vroege morgen is Joseph overleden… De afgelopen week was pittig geweest. Na onze vorige blog is er weer veel gebeurd.

Woensdagmorgen werden we gewekt door één van de aunties. Joseph had hoge koorts, 41.1˚C. Ze wist niet wat ze moest doen. We konden ook niet veel meer doen. We gaven iedere 3 uur of Paracetamol of Ibuprofen maar daar zakte de koorts helemaal niet meer op.
Na ons ontbijt gingen we kijken bij hem. Er zaten een aantal mensen om zijn bed. Z’n voeten waren helemaal koud en ook zijn handen werden steeds kouder, terwijl zijn romp ontzettend warm was. Het leek toen al of hij zou gaan overlijden. Toch is de warmte later weer teruggekomen in zijn voeten en armen.
Joseph reageerde helemaal nergens meer op. Af en toe hoorde je nog wel een kreunend geluid, maar dan wist je niet of hij daar iets mee bedoelde qua pijn of dat hij ons hoorde. Zijn spieren werkten ook minimaal. Als je hem optilde en zijn hoofd bijvoorbeeld niet ondersteunde, klapte het zo naar achteren. Ook had hij een klein decubituswondje op zijn heup. De gehele dag door had Joseph ook last van convulsies, er ging bijna geen minuut voorbij dat er niets schokte. De laatste dagen was het vooral in zijn gezicht; zijn wenkbrauwen en zijn mond.
We hadden veel zorg aan hem. We gaven voeding en medicijnen via de maagsonde, controleerden regelmatig zijn temperatuur, saturatie en pols, verschoonden hem, gaven hem wisselligging, deden spieroefeningen (voor als hij weer zou opknappen en weer moest gaan lopen) enz. enz.

´s Middags hebben we de dokter laten komen omdat ik dacht dat Joseph een longontsteking had en zijn buik werd steeds dikker. Hij reutelde heel erg, kon het taaie slijm niet goed ophoesten, de koorts daalde niet en op de antibiotica die hij al kreeg voor de toxoplasmose reageerde hij helemaal niet. De dokter onderzocht Joseph en diagnosticeerde dat hij inderdaad een longontsteking had en ascites in zijn buik (vocht in de buikholte wat er niet hoort te zitten). Ze schreef een extra antibiotica voor en die moesten we via een infuus geven. De dokter heeft ook het infuusnaaldje geplaatst. We hadden weer wat hoop dat hij hierdoor wat zou opknappen.

Vrijdag ging het weer wat minder goed met Joseph. Hij had een lage saturatie, dus hebben we hem zuurstof gegeven. Met 2L was het nog goed vol te houden die ochtend. ’s Middags daalde de saturatie toch, Joseph moest meer moeite doen om te ademen, toen hebben we de zuurstof op 3L gezet. Zijn buik werd steeds boller en hij had veel, erg veel diarree … Ook was zijn hart op volle toeren aan het werk. Zijn pols was constant rond de 160 slagen per minuut. Regelmatig zogen we met het uitzuigapparaat het slijm uit zijn mond. Met je vingers kon je dat niet doen omdat hij zijn tanden ontzettend strak op elkaar hield.
 ’s Avonds sneuvelde het infuusnaaldje, het zat niet meer goed dus moest eruit. We wilden het eerst zelf proberen om een nieuwe te plaatsen voordat we in de kliniek zouden vragen of zij wilden helpen. We hebben allebei nog weinig ervaring met het plaatsen van infuusnaalden en zeker bij bruine mensen is het moeilijker om de bloedvaten te zien. We hebben het allebei geprobeerd en na een stuk of 6 pogingen is het Petra uiteindelijk gelukt! Joseph gaf helemaal niets meer aan van pijn, niets vertrok in zijn gezicht.

Zaterdag ging het ook weer wat minder. De koorts bleef de gehele tijd rond de 40 ˚C. ’s Avonds hadden we het met Els over de gehele situatie. De medicijnen sloegen niet aan, er verbeterde niets. Moesten we een aantal medicijnen gaan stoppen? Wanneer stop je met behandelen? Moeten we dat nu al beslissen? We stopten alleen de medicatie tegen de malaria. Verder zouden we alles blijven geven en na het weekend verder kijken. Er is vorige week wel een aantal keer overleg geweest over de situatie met een arts maar de arts is zelf niet komen kijken.  Het is moeilijk om deze beslissingen te nemen. We zijn dat in NL ook niet gewend om zelf te doen als verpleegkundigen, we denken wel mee met de arts maar het is de arts die de beslissing neemt. Wij wisten geen antwoorden op de vragen die we hadden, waar we goed aan zouden doen, maar uiteindelijk hebben we deze beslissingen zelf ook niet meer hoeven nemen… Hierin hebben we duidelijk mogen zien dat het ook niet van onze keuzes afhangt maar dat God het tijdstip van sterven bepaalt.
De nacht van zaterdag op zondag had Edith een nachtdienst. Rond 1 uur kwam ze Petra roepen om Joseph nog een keer uit te zuigen, omdat hij zo vol zat en zijn temperatuur steeg naar 42.1˚C! Toen bleek zijn saturatie weer gedaald en had 4L zuurstof nodig. Ze hadden er allebei niet een goed gevoel bij en Petra dacht dat ze hem in haar avonddienst, die ze die dag zou hebben, niet meer zou hebben. Edith ging elk kwartier even bij Joseph kijken en rond 2.45 uur had ze het gevoel dat er iets niet klopte. Toen ze ging kijken was Joseph net overleden. Ze zette het zuurstofapparaat uit en belde Els en ging daarna ons roepen. Samen hebben we hem verschoond, gewassen, de maagsonde en het infuusnaaldje eruit gehaald en zijn armen en voeten met katoenen lappen gebonden zoals ze dat hier gewend zijn.

Gisterenmorgen heeft Simon het tegen de meiden verteld die in Amecet verblijven. Zij hebben ook nog bij Joseph gekeken.

Er werd een kist gemaakt in town voor hem, rond 11 uur was hij klaar. Joseph werd in de kist gelegd, maar niet voordat Els met en voor ons allemaal gebeden had.
Met Els, Elias, Leya, Petra, Edith en ik hebben we Joseph naar zijn familie gebracht. Ook gingen drie meisjes (Sarah, Helen en Sylivia) die hier wonen in Amecet mee, omdat Joseph een geliefd vriendje was van hun.
De familie van Joseph woonde vlak bij Amuria in de village, zo’n uur rijden vanaf Soroti. De weg was redelijk goed begaanbaar. Twee ooms en een tante stonden ons ergens op te wachten. Één oom reed op zijn motor voor ons om zo de weg te wijzen; de andere twee familieleden kwamen bij ons in de auto zitten. Het was echt in de bushbush...  De weg was geen weg meer te noemen, alleen nog een klein looppaadje was er zichtbaar, daar moesten we over met de auto. Verder stond het gras/riet zo’n 2 meter hoog en was er niet veel te zien.
De hele familie zat bij een hut op ons te wachten. Het viel op dat de vrouwen en kinderen op de grond zaten en de mannen en oudere jongens op een soort houten bank zaten. Er lag een rieten mat op de grond waar de kist op moest komen te staan. Ook hadden ze voor ons stoelen in een kring klaargezet.

Els vertelde en Elias vertaalde het hele verhaal over wat er met Joseph is gebeurd in de tijd dat hij in Amecet verbleef. Tegelijkertijd gaf ze voorlichting over het belang van juiste medicijninname bij HIV/AIDS, omdat Joseph zijn medicijnen niet juist had ingenomen. De familie zat stil te luisteren, er waren nog geen emoties te zien. Men laat hier geen emoties zien, pas nadat de auto die de kist heeft gebracht weg is mogen ze huilen, ze geloven dat anders de mensen in de auto een ongeluk zullen krijgen op de terugweg… De ooms bedankten Els en heel Amecet om de hulp en de zorg die we hebben geleverd aan Joseph. God bless you!
Daarna hebben we nog even in de kist gekeken en zijn we teruggegaan. We waren rond 16.15 uur pas weer terug in Amecet.

Het leven gaat hier gewoon weer door. Het zal rustig zijn nu we niet meer een groot deel van de dag bezig zijn om voor Joseph te zorgen. Het is ook heel rustig nu in Amecet. Sinds vorige week zondag zijn er 3 baby’s naar huis, we hebben ook minder baby’s te voeden. We zullen wel in een soort gat vallen en moeten onze draai weer zien te vinden. Gelukkig kunnen we met elkaar en met Els, Bernard en Joke goed praten over de gehele situatie.

Een berichtje over de zondagavond, we hebben een A gehad, Petra had een avonddienst. Het was een fijne dagdienst, genoeg mensen en geen vreemde gebeurtenissen. De tweeling Tracey en Trevor zijn vanmorgen opgehaald door hun moeder. Els en Bernhard waren naar de kerk en kwamen daarna naar Amun, dus niet naar Amecet. De moeder van de twins mocht niet zonder haar kinderen vertrekken, daar hadden we het met elkaar al over gehad. Het komt namelijk voor dat ouders hun kind eenmalig bezoeken en daarna nooit meer wat laten horen.We hadden Els dus nodig om de zaken af te werken. De tweeling doet het goed, zijn gezond en beiden net 3 kg per persoon. Toen ze binnenkwamen waren ze 3 pond per persoon..! En we zitten behoorlijk vol met baby’s dus kunnen zij goed naar huis. De moeder konden we niet bereiken via telefoon maar pas is baby Pampilio al mee naar huis gegeven. En dat zijn buren van deze familie. Dus via mondelinge overdracht is deze moeder naar Amecet gekomen. Ze kwam alleen, om 2 baby’s en een grote tas met spullen mee te nemen. Knap! Na de lunch, Els was inmiddels gearriveerd, kreeg ze nog wat materialen mee en uitleg en daar kon ze vertrekken. Trevor op haar rug, Tracey op de arm, een tas in de andere hand en geld voor een boda. Dag tweeling!

Na onze dienst heeft Marianne een preek zitten luisteren en heb ik (Edith) geslapen. Soms is het vermoeiend, zo’n warme dagJ. Na diner, het zondagse (chips, meat, salad), hebben we met elkaar gezongen. Op zondag is het zingen altijd wat ‘extra’ met meer bewegingen en bijgeluiden. Bijzonder om te horen en mee te maken! Toen we bijna klaar waren kreeg auntie Rose nog ruimte voor haar favourite song, because it was her last nightshift in Amecet. Tijdens dit zingen viel Oduono (die ik al de hele tijd droeg) gewoon op mijn arm in slaap, terwijl ik zong, met mijn handen klapte en rondjes liep! Het is hier zo gewoon voor deze kinderen…!

Na het zingen zijn we naar binnen gegaan, waar Joseph nu al een week bewusteloos op de bank ligt…We zongen hem een lied toe over de kracht van God. Daarna hebben we allemaal voor hem gebeden en heeft Els het gebed afgesloten. Toen kreeg hij olie over zijn voorhoofd (n.a.v. Jak.5) en werd er weer gebeden. Heel erg indrukwekkend! Zeker omdat er nu gebeden werd of de Heere Jezus hem bij zich wil nemen. Zijn leven is eigenlijk geen leven meer…We vonden het moeilijke, indrukwekkende en verdrietige momenten. Zeker toen ik Joseph’s hand vasthield en Els daarbij zei: ‘Toe maar Joseph, ga maar. Jezus is daar en bij Hem mag je komen…!’ Dan gaat er zoveel door je heen! Helen, Silivia…kinderen van Joseph’s leeftijd, ze moesten huilen en het was hen aan te zien hoe moeilijk ze het ermee hadden. Het was erg fijn dat Bernard en Joke er bij waren en met ons hebben gebeden, voor Joseph en voor ons.

Het is alweer ruim een week geleden dat Susan een zoontje heeft gekregen. Hij is vorige week dinsdag door middel van een keizersnede op de wereld gezet. Er mochten twee nurses van Amecet mee om de keizersnede mee te maken, Janneke zou sowieso meegaan en dan nog Petra of ik. We hebben geloot en Petra mocht mee. Dat was natuurlijk erg bijzonder om mee te maken. Vorige week maandag werd Susan naar het ziekenhuis gebracht. Aan het einde van de middag gingen Janneke en Els weer naar Amecet en ze vroegen nog aan Susan of ze nog vragen had of ergens mee zat. Het is natuurlijk niet niks om daar als 12-jarige de nacht door te moeten brengen met de wetenschap dat je de volgende dag een keizersnede krijgt. Nee, daar maakte ze zich toen toch nog niet zo druk om, wel zei ze dat ze bang was dat Silivia (een ander meisje uit Amecet) met haar barbiepop zou gaan spelen nu zij er zelf niet was… Jaja, daar maakte ze zich echt zorgen om. Voordat ze in Amecet kwam had ze nog nooit speelgoed gezien!

Dinsdag brachten Els en ik Petra en Janneke naar het ziekenhuis. Susan lag in een ‘privekliniek’. Daar had ze wat meer privacy dan wanneer ze op zaal lag. Nu lag ze samen met een andere zwangere vrouw achter één gordijntje… Wat bij ons ook nog niet eens voorkomt als je gewoon op zaal ligt.

Onder een groot afdak tussen de ziekenhuisgebouwen zaten allemaal vrouwen eten te koken voor hun familieleden. Ook liepen er kippen, zwerfhonden, kuikentjes enz. Er liepen kinderen zonder luier, andere kinderen lieten hun urine gewoon lopen. Één kindje vond dat zo grappig, dat hij daarna lekker met zijn handen in zijn eigen plas ging slaan…

In het ziekenhuis hier moet je als patiënt zelf voor je eten zorgen, ook zijn de verpleegkundigen er niet om je te helpen met wassen en begeleiden. Er moeten altijd twee personen uit de familie bij je zijn, de ene om het eten te koken en de andere om je te helpen met wassen, verschonen en drinken te geven enz.

De verpleegkundigen lopen hun ronde, vragen hoe het met je gaat en geven medicatie en infuus.

Ook moet je de meeste spullen voor degene die in het ziekenhuis ligt zelf meenemen, zoals lakens, verbanden, zeiltjes, infuusnaalden (en voor de zekerheid infuuszakken), urinekatheter enz. Als je het niet meeneemt is dat je eigen probleem, je krijgt het niet van het ziekenhuis…

Susan was die ochtend wel zenuwachtig en had helemaal geen idee wat haar te wachten stond. Els had haar wel het een en ander uitgelegd, maar natuurlijk is dat dan nog niet helemaal helder.

Rond 10 uur werd ze naar de verloskamer gebracht. Daar zou ze infuus en een urinekatheter krijgen en verder voorbereid worden op de OK. Daarna zijn Els en ik weer terug gegaan, maar niet voordat we samen met Susan hebben gebeden. Dat is zo mooi! Een paar weken geleden moest Lazarus opeens voor een bloedtransfusie naar het ziekenhuis, alle spullen hadden ze al in de tas gedaan. Toen zei iemand: ‘Wat zijn we vergeten? O ja, we moeten nog bidden’. En zo begonnen ze te bidden voor dat kleine mannetje. Dat zijn echt onvergetelijke momenten.

Het voorbereidende werk voor de operatie was afgerond, Susan kon naar de operatiekamer. Deze was echter in een ander gebouwtje en helaas aan de andere kant van het terrein. (Het hele ziekenhuis complex bestaat uit losse gebouwtjes.) Dat betekende een ritje op de brancard - met wel drie wieltjes - over een paadje met hobbels en kuilen en bekeken te worden door mensen op het terrein. Susan was intussen wel heel erg gespannen en bang voor wat komen ging. In de personeelskleedruimte hesen Janneke en Petra zich in elegante ruimzittende operatiekleding, maar dit was toch wel erg ideaal want zo viel het totaal niet op dat Petra een flesje Cola onder haar kleding meesmokkelde de operatiekamer in, voor het geval ze een beetje flauw werd van de warmte (wat eerder al was gebeurd, maar gelukkig was het op de OK een stuk koeler).
Op de vraag of er foto’s mochten worden gemaakt, gaf de chirurg aan dit niet te willen. Toen hij echter met de operatie wilde beginnen, zei hij toch ineens dat ‘hier en daar wel foto’s van mochten gemaakt’. Zoals het ‘steriele operatieveld’, een laken met een scheur… Dat was toch wel een triest gezicht, de chirurg vond dit zelf ook en wilde daarom ook dat er toch wel foto’s gemaakt werden zodat men in Nederland kon zien onder welke omstandigheden operaties moeten worden uitgevoerd. Zo lag Susan ook niet aan de monitor, het enige ‘controleapparaat’ was een saturatiemeter! Ondenkbaar voor ons in Nederland, een operatie uitvoeren zonder dat iemand aan de monitor ligt en ook nog eens onder zeil gebracht wordt met ether.
De operatie verliep gelukkig vlot en al snel kwam er een prachtige baby tevoorschijn, een bijzonder moment om mee te maken! Een nieuwe baby op de wereld, totaal onwetend van de gecompliceerde omstandigheden rondom zijn bestaan! 
De baby werd opgevangen, gecontroleerd en warm ingepakt. En wat de moeilijke situatie nóg moeilijker lijkt te maken, is het feit dat de baby een afwijking heeft aan heupen en benen, deze staan helemaal niet goed en ook zijn de schedelnaden niet gesloten, waardoor er niet zoals normaal twee fontanellen zijn maar één lang groot fontanel...
De rit van de operatiekamer naar ‘zaal’, was voor Susan de uitslaapkamer ofwel de ’verkoever-route’, daar kennen ze geen aparte ruimte voor hier. Eenmaal op haar privéplekje, heeft ze nog een tijd lang liggen slapen, medicatie gekregen en niet gemerkt wat er allemaal om haar heen gebeurde.

Ze was blij dat ze naar 'huis' mocht. Daar in het ziekenhuis werd toch niet echt goed voor haar gezorgd. Haar zoontje had van die middag daarvoor tot de volgende dag ‘s morgens in dezelfde luier gelegen. Ook kreeg ze erg weinig pijnstilling. Een paar keer heeft ze Diclofenac gekregen, maar helemaal niet zoveel als wij gewend zijn.
Ze geeft borstvoeding en dat gaat goed. Het is echt een klein meisje, ze komt bij mij nog niet eens tot mijn schouders.

Op de veranda geeft ze ook gewoon borstvoeding, waar iedereen bij is. Dat doen trouwens alle vrouwen hier. Overal waar je komt wordt borstvoeding gegeven, aan baby's maar ook aan peuters. Edith liep pas over straat en zag een vrouw, die achterop een rijdende bromfiets zat, zelfs borstvoeding geven!

Deze week zijn er röntgenfoto’s gemaakt van de beentjes van Ben. Deze zijn echt niet goed, daarom gaan we morgen naar orthopedisch centrum in Kumi, een stad 40 km verderop, om waarschijnlijk de beentjes te laten breken. Spannend dus!

Momenteel is er een jongen van 12 jaar (Joseph) die erg ziek is. Hij heeft nu al zo'n 3 weken last van spiertrekkingen , de ene keer in zijn arm, dan in zijn benen en dan zijn mond en wenkbrauwen of het gaat allemaal tegelijk; de hele dag door. Hij kon eerst nog wel, met hulp, lopen maar nu gaat het de laatste dagen ook niet meer. Heeft helemaal geen krachten meer.

Hij is verder bekend met HIV (met een CD4 waarde van 3... het moet minimaal 300 zijn...), TB en regelmatig malaria. Nu heeft hij ook malaria, waarvoor hij behandeld wordt.

Ze denken dat die spiertrekkingen komen door Toxoplasmose, daar krijgt hij nu antibiotica voor. Maar dat lijkt nog niet echt te werken. Ook heeft hij een infectie aan zijn ogen. Hij draait helemaal weg met zijn ogen en heeft weinig tot geen pupilreactie. Hij ziet er schijnbaar ook niet meer goed mee. Hij kon er medicijnen voor krijgen, maar die kosten zo'n 10 000 (!) euro, en hier moet alles zelf betaald worden, geen ziektekostenverzekering enz. Ze hebben deze week nog een lumbaalpunctie gedaan, maar daar is niets uitgekomen. Omdat hij maandag helemaal niet meer at en dronk hebben we een maagsonde geplaatst. Daarover krijgt hij zijn medicijnen en wordt hij nu gevoed.

Het is echt lastig, ze hebben hier natuurlijk ook niet heel uitgebreide bloedtesten en mogelijkheden voor verschillende onderzoeken. Dan sta je soms met je handen in het haar. We hopen en bidden dat hij weer wat mag opknappen!

Op het ogenblik zijn er zo'n 14 baby's, 3 peuters en 4 kinderen tussen de 7 en 12 jaar.
Er wordt veel gehuild door de baby's. We herkennen ze ondertussen allemaal al aan hun soort gehuil en zijn helemaal ervaren in het geven van flessen ;)

Vorige week is er een kindje, Levi (waarschijnlijk zo’n 10 maanden oud), weggegaan voor adoptie. Die ouders zijn Amerikaans en wonen nu voor een paar jaar hier in Soroti. Zij wilden graag een kindje adopteren. Ze waren er al een poosje mee bezig. Maar twee weken geleden kreeg Els te horen dat zij een kindje wilden adopteren, ze kwamen gelijk die dag kijken naar Levi, hielden hem vast en knuffelden hem. Vorige week woensdag hebben ze hem al opgehaald, mooi is dat he! Levi is, toen hij een paar maanden oud was gevonden aan de kant van de weg, al slapend... Niets was er over hem bekend, geen naam, geen leeftijd... Els heeft hem Levi genoemd, ze schatte hem toen zo’n 6 of 7 maanden oud. Nu is hij geadopteerd en heeft hij waarschijnlijk ook een goede toekomst. Prachtig!

Het weer is prima, lekker warm. Het wordt ook steeds warmer, in december en januari schijnt het hier het warmst te zijn. Nu nog steeds regenseizoen, dus bijna dagelijks aan het eind van de middag en ‘s nachts ontzettend harde regenbuien. Dan koelt het altijd lekker af. Meestal gaat dat gepaard met onweersbuien en dan valt de stroom vaak uit. En dan is het ontzettend donker... Met de generator aan hebben we dan nog een paar noodzakelijke lichtjes die wat verlichting geven. En als de generator het dan ook niet meer doet doen we het met lampionnen...

Vorige week had ik nachtdienst en toen was er ook geen stroom, nou dan duurt de nacht behoorlijk lang hoor. En een nachtdienst is van 18 uur tot 7.30 uur... Gelukkig hadden we de lampionnen. Later op de nacht hadden we ook geen stromend water meer. Dus als je een fles melk wilde opwarmen kon dat niet in de magnetron en moest je daarom eerst water koken. Maar omdat we geen stromend water meer hadden moest je het uit zo'n gele jerrycan halen… Dat is Afrika!

Edith en ik zitten nu alweer op de helft van de periode hier in Uganda. Petra zit op een kwart. Ondanks dat alles niet zo gejaagd is als in Nederland gaat de tijd toch best snel. We zijn hier al helemaal gewend en vinden het fijn om hier een poosje te kunnen zorgen voor kinderen die het zo hard nodig hebben. We hebben het echt naar onze zin!

Ps. Op de onderstaande blog zijn de verhalen van Els te lezen, zij plaatst zeer regelmatig een update over het leven in Amecet.

https://amecet-soroti.blogspot.com/