Zaterdag

Ha lezers,

Het is inmiddels zaterdagmorgen, 12 uur. Petra slaapt, ze heeft vannacht nachtdienst gehad. Een rustige nacht zonder bijzonderheden. Marianne gaat vanmiddag ‘voorslapen’ omdat ze komende nacht moet werken en ik moet zometeen beginnen tot vanavond. Morgen moeten we alle drie ook werken en maandag hebben we weer ons dagje vrij.

Er is hier intussen wel weer het een en ander gebeurd. Els is, samen met haar kinderen en Elias (werkt bij Amecet als Social Worker), een paar dagen naar Kampala. Er moesten nog formulieren in orde worden gemaakt omdat ze in december met haar gezin voor enkele weken naar Nederland hoopt te gaan. Daarnaast stonden er nog wat boodschappen op het Kampala-lijstje, zoals nieuwe muskietennetten voor de kinderen e.d. We moeten zeggen dat we ons, doordat Els er niet is, wel wat meer verantwoordelijk voelen voor de kinderen en voor de gang van zaken in Amecet, Petra en Marianne zijn namelijk de enige verpleegkundigen.

Donderdagmiddag waren we aan het werk toen Joseph, een jongen van een jaar of 11 ineens op de grond viel in de keuken. Hij was de afwas aan het doen en kreeg, totaal onverwacht, een epileptische aanval. We waren er gelukkig snel bij en met elkaar hebben we hem geholpen. Hij vond het heel erg eng, had nog nooit zo’n aanval gehad en na de aanval was hij heel moe. Wat is het dan lastig dat je de taal van zo’n kind niet spreekt! Marianne is, samen met auntie Rose, die middag met Joseph naar de dokter gegaan, hij kreeg valium voorgeschreven. De hele middag bleef hij heel erg rustig. ’s Avonds was ik de peuters aan het klaarmaken voor de nacht, Joseph stond onder de douche. Ineens kwam hij naar buiten, nog helemaal nat, hij had alleen zelf nog een onderbroek aangedaan. Hij klampte zich zonder iets te zeggen aan me vast en viel toen tegen me aan. Waarschijnlijk voelde hij weer iets aankomen. Ik ben een tijdje met hem blijven zitten, we hebben hem aangekleed en op de bank gelegd. Hij wilde heel graag met z’n hoofd op schoot leggen dus we hebben hem de hele avond zo vastgehouden. Slapen deed hij niet hoewel hij erg moe leek te zijn. Ondertussen ging het buiten regenen en onweren en jaja, de stroom viel weer eens uit. Heel erg donker is het dan;) Marianne en ik gingen toch maar weer naar de dokter, samen met auntie Edith1. Wij met zaklampjes via onze mobieltjes op slippers door de modder, regen en blubber naar de kliniek. Dat zijn natuurlijk onze buren dus we hoefden niet zover. Bij de kliniek aangekomen: deur op slot en geen dokter. Alles donker, zij hadden natuurlijk ook geen stroom;). Wij op zoek naar een dokter. Ergens op een donkere zaal, Edith1 was er naar binnen gelopen, hoorden we geluid. Zou de dokter daar liggen? ;) Maar nee, er lagen nog 2 patiënten en we vonden zowaar een nurse. Wij weer terug naar het wachtkamertje van de dokter, toen bleek dat de deur niet open kon en we toch maar weer achterom moesten komen en ja hoor, daar hadden we iemand te spreken. Marianne kreeg voor Joseph advies om hem valium te geven dat ze bij hem kon injecteren, dat heeft ze die avond ook gedaan. Echter, Joseph sliep niet zomaar! Hij wilde niet in z’n eigen bed, wel op de bank. Maar na 5 minuten was dat toch ook niets, al die geluiden en dat licht..We hebben geprobeerd om hem op de kamer van de meiden te laten liggen, dan ligt hij niet zo alleen maar dat wilde hij echt niet. Toen maar in de medicijnkamer, daar liggen kinderen die extra zorg nodig hebben. Een bed voor hem klaargemaakt, samen met hem gebeden, licht uit…maar slapen deed hij niet! Totdat we om de beurt bij hem hebben gezeten… toen Marianne bij hem zat viel hij eindelijk in slaap. Je kon merken dat hij erg bang was (waarschijnlijk voor een nieuwe aanval), we weten niet hoeveel hij ervan begrepen heeft…wat is het dan lastig dat je de taal niet spreekt! De epileptische aanval kwam omdat hij malaria heeft. Echt heel zielig! Gisteren en vandaag is hij heel rustig en hangt een beetje rond zonder iets te zeggen…

Die nacht werden we uit bed gehaald voor baby Evalyn. Ze was er een stuk slechter aan toe, het fontanel was al behoorlijk ingezakt en de ogen lagen diep. Ze was ziek en verloor veel vocht. De nachtdienst zag dat het niet zo goed met haar ging en daarom werden Petra en Marianne erbij geroepen. Petra ging de eerste keer mee, in de kliniek hebben ze een canule laten plaatsen. Daarna heeft Petra het infuus aangesloten. Ze was zo’n 2 uur weg… De tweede keer ging Marianne om het infuus weer te stoppen omdat het genoeg had gelopen. De dag erna ging het weer wat beter met deze baby. En vanmorgen vertelde Petra dat ze weer bij elke voeding 60 ml melk drinkt. Momenteel hebben best veel kinderen hier momenteel malaria, bij baby’s gaat het uitdrogen dan soms snel!

We hebben ook baby Lazarus, die heeft al vanaf dat hij hier is epileptische aanvallen. Hij krijgt hier valium voor (spierontspanning e.d.) maar daardoor blijft hij erg slaperig en drinkt hij bijna niet. Gisteren ging ik hem halen voor een voeding en ik zag de schokken duidelijk en zeer regelmatig. Het leek Marianne goed om even met hem naar de dokter te gaan, dus wij met baby Lazarus weer naar de kliniek. En ja hoor, daar zagen we een van de patiënten in een rolstoel zitten die we die nacht per ongeluk in het donker hadden bezocht;). De dokter probeerde Lazarus wakker te krijgen, probeerde echt van alles, maar de baby bleef maar slap en slaperig. Ook bij Lazarus waren de ogen diepliggend, hij hield ze continu dicht en was zijn fontanel wat ingezakt. Hij was erg slap en de dokter vond dat hij te weinig voeding binnenkreeg. Ook wilde hij graag de aanvallen zelf zien maar zodra we bij de dokter kwamen hielden de schokken op. Om hem meer voedsel binnen te laten krijgen heeft Marianne, op doktersadvies, een maagsonde geplaatst, en zo houdt hij de melk goed binnen! Maar goed, bij de dokter liet Lazarus totaal geen schokje zien. En ja hoor, zodra we weer richting Amecet lopen…schok…schok…schok! We keren op onze schreden terug en de dokter komt zelfs naar ons toe. Laat eens zien?! Zodra hij de baby uit mijn armen haalt…slaapt Lazarus alweer;). Helaas;). Nah, de voeding zal helpen. ‘Meer voeding meer schokken’ aldus dokter Enulu. En daardoor beter behandelbaar.

Vanmorgen zijn Marianne en ik nogal nuttig bezig geweest vonden we zelf;). We zijn eerst naar town gelopen op het Afrika tempo. Dat is: niet harder dan andere mensen want het is warm. Heel warm. Gelukkig heb je onderweg genoeg te zien en wordt je zelfs ook verschrikkelijk bekeken. Mensen kijken gerust nog 10x om en Marianne groet dan vriendelijk met ‘Daaaaag!’ Er kan dan wel een lachje af;). Op de markt krijgt denkt iedereen dat we precies hun oranje wortels komen kopen, ze vinden ons vast te bleek. Er zit toch pigment in wortels hier?:) Nah, we kopen onze Rolex (een pannenkoek die ter plekke voor je wordt gebakken)  en verder hebben we cola en bananen gekocht (daar leven we af en toe zo ongeveer op), daarna hebben we heerlijk onze was weer eens gewassen en nu typ ik deze blog. We zijn het er over eens dat we hier wel een heerlijk overzichtelijk leven hebben. Werken, slapen, naar de markt gaan, kleren wassen. Werken, slapen, naar de markt gaan, kleren wassen. En soms…doen we dit in een andere volgorde!;) Nah, het is goed toeven hier, erg warm…we zitten soms wel 10 minuten in de zon en dan kijken ze ons aan of we niet helemaal goed bij ons hoofd zijn. Dat is toch heet?!;)

Misschien kunnen we over een week een keertje naar de kerk. Er zijn hier 2 diensten in het Engels en 1 dienst in het Ateso. De Afrikanen gaan 1 keer per zondag naar de kerk, verder lijkt het gewone leven hier op zondag gewoon wel door te gaan. Wij luisteren altijd nog een preek met elkaar, hoewel de dag toch snel voorbij gaat omdat je ook moet werken.
Vanavond hopen de Kampala-gangers weer terug te komen samen met Janneke, een vrijwilligster uit NL die hier haar 3 weken durende vakantie hoopt door te brengen. Dus…Nederlanders…zoeken jullie nog een vakantiebestemming…karibu! (Welkom;)

Hartelijke groet en goede zondag alvast,

De Mzungu’s