Yoga! (Oegandese groet)

Tijd voor een nieuwe blog! Afgelopen zondag hadden Edith en Petra een dagdienst, Marianne een avonddienst. ‘s Avonds hebben we met elkaar een preek geluisterd op onze kamer, waarna we naar bed gingen met het uitzicht op een heerlijke vrije maandag! Met allerlei plannen voor die dag gingen we slapen: er stonden skype afspraken, we zouden onze kleding wassen, kamer soppen, naar town gaan om boodschappen e.d. 
Toch verliep dit anders dan gehoopt… Zowel Edith als Marianne reageerden nogal heftig op het Oegandese eten.  In praktijk betekende dit: veel overgeven en buikpijn! En dat is niet ideaal met een toilet wat doorgespoeld moet worden met water dat met emmers buiten uit de tank moet worden gehaald ;)

Maandag was ook de dag dat één van de kinderen (Rafaël, zie fotogalerij) terug gebracht zou worden naar zijn village en familie. Marianne knapte al wat meer op en in de loop van de dag mochten Marianne en Petra mee om Rafaël terug te brengen.
Met Simon, die ook voor Amecet werkt, gingen we mee in de auto. Mensen van de Probation Office (de kinderbescherming) werden opgehaald om ook mee te rijden en daar begon de rit. Het zou twee uur rijden zijn, waarvan alleen het eerste stukje van de weg maar geasfalteerd was. Dat hebben we geweten, of beter gezegd: gevoeld ;) Autorijden in Oeganda is niet hetzelfde als autorijden in Nederland, het lijkt hier eerder op een rally ;) Maar Simon reed goed, en probeerde toch wel de meeste hobbels, kuilen en plassen te vermijden…
Rafaël was aan het begin wel bang, hij lachte weinig en was erg stil, later viel hij in slaap waardoor hij het grootste deel van de reis gemist heeft. Intussen keken wij onze ogen uit, typisch Afrika wat we gezien hebben! De rode stofwegen; overal groepjes hutjes (villages); mensen met gele jerrycans vol met water; kinderen achter een koppel koeien; kinderen die ‘zwemmen’ in poelen (door overmatige regen); groepen vrouwen met kinderen zittend onder de bomen; mannen met boda-boda’s, wachtend op klanten enz.

Officieel rijd je hier links, maar met zo’n wegdek (of beter gezegd: zonder wegdek) rijd je daar waar ‘de weg’ het meest begaanbaar is…
Na een aantal telefoontjes bleek dat het niet mogelijk zou zijn om met de auto naar de village te rijden, dit kwam door de hoge waterstand waardoor sommige wegen niet begaanbaar waren.
Een oom van Rafaël stapte halverwege de reis in, hij wachtte ons op in een dorp waar hij naar toe gefietst was. Fiets op het dak, en hij kon ons een andere weg wijzen om toch redelijk dichtbij de village te komen. Later stapte nog een oom en neef in, maar wij begrepen niet zo goed waar die ineens vandaan kwamen ;)

Opeens moesten we stoppen doordat de weg onbegaanbaar werd door water (zie foto). Daar vond de overdracht van Rafaël aan zijn familie plaats en ging hij met hen mee. Kinderen krijgen vanuit Amecet een matras mee naar huis, deze werd achterop de fiets gebonden, broekspijpen werden opgestroopt en langzaam waadden ze naar de overkant… Bye Rafaël!
Over een maand zal Rafaël weer worden opgezocht om te kijken hoe het met hem gaat.
Inmiddels verzamelde zich een hele groep kinderen rondom de auto, deze vonden het geweldig om op de foto te gaan en deze ook nog eens op het scherm te kunnen bekijken. Ook genoten ze van een Wilhelmina pepermunt ;)

Op de terugweg zijn we gauw nog even naar town geweest om ‘echte cola’ en brood te kopen voor onze ietwat onrustige maagjes.

Vandaag (dinsdag) zijn we alle drie weer aan het werk, opnieuw is er een meisje vertrokken. Zij werd opgehaald door haar tante. Op de veranda werd door Els voor haar gebeden, waarna het meisje met tranen in haar ogen afscheid nam van iedereen. Ook zij krijgt nog een ‘controle’ en werd haar op het hart gedrukt haar medicijnen trouw in te blijven nemen…
Ook is baby Lazarus gekomen van 4 dagen oud. Zijn moeder is overleden. Hij werd gebracht door familie. Echt een prachtig kind om te zien! Vanmiddag merkten we dat hij regelmatig samentrekkingen heeft van zijn handen en voeten. Uit het gesprek met de familie bleek dat zijn vader epilepsie heeft. Marianne is toen met Els en Lazarus naar dokter Enulu (zoiets…) geweest en die schreef Valium voor.

En jawel, wanneer deze blog wordt geschreven, wordt de douche gemaakt! Het water liep zelfs de gang in! Nu kunnen we hopelijk weer echt gaan douchen, al is het dan wel alleen met koud water ;)