Uganda life

Ha,

Even weer wat informatie over ons. Het leven in Amecet loopt weer aardig rustig, na wat drukkere weken. De kinderen zijn momenteel vrij ‘stabiel’, er komen weinig nieuwe kinderen binnen en het weer staat op: zonnig en lekker warm;). Zomaar een beschrijving van een donderdagje hier… Op school heb ik RT gegeven aan kinderen van p1,p2,p3 (2x) dus bij elkaar 4 uur lesgegeven. Echt heerlijk om dat weer even te kunnen doen! Het is wel lesgeven in het klein en in het Engels (dus onbeholpen...) maar tóch! De kinderen genieten enorm, we lezen boekjes, ik lees prentenboeken voor, we maken leuke tekeningen en soms zingen we met elkaar een liedje. Af en toe lees ik een prentenboek voor van een Bijbelverhaal, dat is op deze wijze goed te combineren. Vorige week was ik druk bezig met kinderen van p2. Komt de leerkracht ons onverwacht halen, tijd voor gymnastiek! Samen met p1 en p2, dus zo’n 55 kinderen, in de hete zon op een stuk ‘droog gras’ heerlijk rennen, lachen, zingen en dansen. Prachtig om te zien! Al die korte koppies, blije gezichtjes, rood en blauwe schooluniformen. Afgelopen dinsdag zou ik ook gewoon naar school. Joseph, de headteacher, was maandag nog in Amecet en zei er niets bijzonders over. Toen ik dinsdag op school kwam (met de schoolbus) werd ik hartelijk welkom geheten. Het groeten hier is altijd met een handdruk e.d. Toen ik al een tijdje aan het kletsen was met een paar leerkrachten, het volkslied al was gezongen en de hele compound was aangeveegd (dat doen de kinderen hier elke morgen zelf!) vertelde er iemand by the way dat ik vandaag eigenlijk niets kon doen. Er waren examens  (d.w.z. LVS toetsen) aan de gang, al enkele dagen, en tja, teacher Rachel (een andere Mzungu die op maandagen en woensdagen lesgeeft) was maandag ook al voor niets gekomen, maar er was helaas geen tijd voor RT. Maar ik hoefde echt niet naar huis hoor, nee natuurlijk niet, ik was wel gewoon hartelijk welkom! Ik kon zien hoe ze hier toetsen afnemen en naar huis lopen zou te ver zijn, ik kon beter op de truck wachten. Het was 9 uur, de schooltruck kwam om half 2 pas weer…Toen heb ik wel echt even gelachen, hoezo een communicatie waar je aan moet wennen?! Ik heb ze toch maar verteld dat ik naar huis ging lopen. Dat vonden ze soort van bezwaarlijk, zo ongeveer 4 leerkrachten probeerden het nog uit mijn hoofd te praten, maar al met al snapten ze het wel. Ik naar huis gelopen, ik moest wel erg lachen. Dit is Afrika! In Nederland zou ik er niet zo goed tegen kunnen, dat je hele ‘dagplanning’ ineens niet door kan gaan. Hier merk ik dat ik het helemaal niet zo erg vind. Kan het vandaag niet? Oké, dat doen we het morgen!  Onderweg naar huis liep ik zeker niet alleen, eerst liep er een schoolmeisje en later twee onbekende mannen spontaan met me mee, ze moesten toch toevallig ook die kant op;) Je hoeft je hier niet snel alleen te voelen.

Zodoende was ik dinsdag alweer vroeg in de morgen thuis en kon ik gelijk mee met het inenten van 6 baby’s. We gingen met Marianne, Petra, Sarah (meisje uit Whales), Els en ik naar de kliniek in town. 5 Mzungu’s met 6 zwarte baby’s in de wachtruimte bij het consultatiebureau. Nou, dan zie je ook nog eens wat! Overal moeders met kindjes, mensen die wachten, verplegers en verpleegsters (zij met een keurig strak wit kapje op het hoofd), weegschalen waarop moeders en baby’s worden gewogen, studenten die stage lopen, injecties die worden gegeven, gesprekken die worden gevoerd…De Ugandezen, vanaf hun kant, hadden ook weer genoeg aan ons te zien. Een baby in een maxicosi, baby’s die melk kregen vanuit een fles;), 5 mzungu’s die dan ook nog eens foto’s maken van elkaar en daarbij ook nog lachen…Heerlijk gewoonJ. We hebben bij elkaar wel zo’n anderhalf uur gewacht, de sleutels van een koeling waren zoek, daarom duurde het wat langer dan normaal. Gelukkig werden ze weer gevonden en kon het inenten beginnen. Snel prikken, even huilen en dat is weer gelukt!

De kinderen hier spelen heel veel met wat zand, water, bloemen, takjes, steentjes..het valt me steeds weer op hoe eenvoudig ze spelen en hoe lang ze daarbij zichzelf bezig kunnen houden. Prachtig en creatief!. Omdat ik toch vrij had nam ik de tijd om Charles (2 jaar)  even lekker in een badje te wassen. Hij vind het spelen met water altijd heerlijk, kon aan het einde van middag wel een sopje gebruikenJ en van die één op één momenten vind ik zelf ook heerlijkCharles is een stevig ventje, zo’n jaar of 2 en is al heel lang in Amecet. Hij wordt, als alles door gaat, dit jaar nog geadopteerd door een Amerikaans gezin en zal ook in de States gaan wonen. Heel fijn dat er een gezin voor hem is, hij heeft erg veel aandacht, liefde en leiding nodig! Ik vind het een heerlijk ventje, hoewel hij erg veel aandacht vraagt en helaas ook nogal eens negatief. Zo, met individuele aandacht voor hem is het geweldig!

Met Emmanuel, het jongetje van 1,3 jaar dat vorige week is binnen gebracht gaat het vrij goed. Hij eet alles, speelt al wat meer en slaapt minder snel overdag. We vinden zelf dat zijn haar ook al weer wat zachter en krulliger wordt (hij had dat stugge, blonde haar) en z’n lichaam vult al wat meer. Geweldig om te zien! Ook baby Joseph doet het goed, regelmatig worden we opgeschrikt door zijn lieflijke gehuilJ.

Met Susan en baby Ben is het ook prachtig om te zien. Susan zorgt helemaal zelf voor haar kindje, ze doet echt alles zelf! Voeden (borstvoeding, gaat heel goed), verschonen, wassen, baden…ze is helemaal de moeder! En ook nog wel kind, af en toe legt ze haar baby in de box en gaat ze heerlijk even met een ballon aan de gang. Even spelen! Gisteren was ze wel erg verdrietig. De beentjes van baby Ben zijn erg kwetsbaar, krom en staan verkeerd. Bij het baden hoorde ze een naar, krakend geluid en de baby huilt direct als hij nu aan zijn been wordt aangeraakt. Misschien dat er iets gebroken is? Susan vond het vreselijk en had gewoon een ‘slechte dag’. We hopen maar dat het meevalt, als het gebroken is zou dat echt niet goed zijn! Pijnstilling en koelen is het enige wat nu gedaan kon worden. (Inmiddels is het nu zaterdag en weten we dat het bot in zijn been erg vervelend is gebroken. Zielig en pijnvol!)

Vrijdag en zondag waren hechtische dagen, vol met Nederlands EO bezoek. Vrijdag ontvingen we 35 NL gasten die de EO reis Metterdaad volgden en ons een hele dag kwamen opzoeken. s’ Morgens zijn ze hier ontvangen met een welkomstwoord van Els, een ingrijpende video over de Amecet-kinderen, een bezoek aan de village en aan het ziekenhuis. Lunch was weer in Amecet en ’s middags trok de groep er weer op uit. Aan het einde van de dag kwamen de meesten nog even terug, even de kinderen knuffelen en ons gedag zeggen. Heerlijk, leuk en fijn om andere medelanders te zien, te spreken en de Uganda-ervaringen met hen te delen! Zondag kwam zangeres Pearl Josefszoon voor opnames, foto’s en een werkbezoek als ambassadeur voor de EO. Maandag kwam ze weer, om te filmen met goed licht. We hebben op de veranda met elkaar gezongen en Pearl heeft ook nog een lied voor Amecet gezongen. Mooi en erg leuk om mee te maken.

Simon en Els zijn net terug van Kampala. Bernard en Joke zijn weer terug naar Nederland, en door Simon en Els naar Entebbe gebracht. Verder moesten er nog wat papieren ingevuld worden bij de Ambassade en kon er een nieuwe wasmachine voor Amecet worden gekocht (wat gelukkig gelukt is). Ze zijn weer veilig terug en het gewone leven zal weer aanvangen. Met iedere dag weer nieuwe verassingen, kinderen en gebeurtenissen. We weten het…de tijd vliegt! Nog maar 3,5 weken….wat zullen we het missen!