Twee duizend en dertien

Mijn (eerste :) ) jaarwisseling in Afrika is alweer tien dagen geleden! Op de laatste avond van 2012 zijn we met de aanwezige aunties bij elkaar geweest in Amecet tijdens de jaarwisseling. De oudste meiden Susan, Sylivia en Fiona waren gewoon op tijd naar bed gegaan en zouden rond half 12 wakker worden gemaakt. Dat hebben we gedaan en hun gezichten waren eigenlijk een foto waard. Helaas heb ik die niet, maar de een vond het nog vervelender om wakker te worden dan de ander en het duurde even voor ze op ‘stand vrolijk’ stonden. Maar toen ze eenmaal wakker waren, wilden ze graag naar buiten voor het vuurwerk. Ook in Uganda wordt vuurwerk afgestoken met de jaarwisseling, maar (gelukkig) niet zoals in Nederland. Hier zijn ook rode wegen, maar dat is geen vuurwerk afval maar stof en zand.
Maar goed, met truien aan stonden we buiten om naar het vuurwerk te kijken. Er waren veel mensen op straat, bijna iedereen gaat naar de kerk die tijd! We hoorden één knal (hoewel ik het niet eens heb gehoord, maar de anderen  zeiden dat ze een knal gehoord hadden) en dat was dan het hele vuurwerk spektakel :) Daarna zijn we naar binnen gegaan, hebben wat lekkers gegeten, geprobeerd de baby’s wakker te roepen met : Happy New Year om de nachtdienst te plagen met huilende baby’s (maar ze bleven stil) en daarna ging iedereen naar bed. Om half één kreeg ik mijn halve familie aan de lijn, dat was leuk! En gek idee dat ‘t in Nederland toen nog maar half 11 was en men nog wachtte op nieuwjaar!
Met nieuwjaarsdag is uitgebreid gekookt en hebben we heerlijk buiten op de veranda gegeten, lunch en supper in één maaltijd.

Al snel was Amecet weer in het ‘gewone’ ritme en eigenlijk werkt dat het fijnste ook. De vakanties zijn om, alle aunties zijn weer terug en dat is met name ’s morgens toch wel een stukje rustiger starten.

Op drie januari werd baby Julius gebracht door twee uncles. Laat op de avond van twee januari werd Julius  geboren en helaas stierf zijn moeder vroeg in de morgen van drie januari. Thuis blijven kon Julius niet, want zijn vader is vaak dronken. En het blijft triest, zoveel moeders die hun leven verliezen bij geboorte van hun kind. Ik sprak er met een arts in hospital over, hij gaf aan dat het ‘teveel’ is maar hij staat machteloos. Vrouwen bevallen thuis in de village en gaat er iets mis dan is het vrijwel altijd te laat. Want hoe vaak je ook niet hoort dat moeders sterven op weg naar het ziekenhuis… Die arts zou het liefst hebben dat iedereen in het ziekenhuis zou bevallen, maar dat lijkt een (nog) onbereikbaar doel.
Baby Julius was het elfde kind in het gezin en de achtste die nog in leven is. Hij kwam ’s middags zo rond een uur of vijf en een van de aunties kwam me roepen omdat ‘het kind er helemaal niet goed uitziet, zo’n raar hoofd!’ En inderdaad, Julius had best ’n beetje n ‘raar’ hoofd. :) Maar gelukkig was er niets mis, het was gewoon van de bevalling. Die nacht had ik nachtdienst en Julius werd om de twee uur gevoed. Mooi om te zien hoe blank zo’n kleintje nog is en hoe rustig het drinkt, niets beseffend van zijn familie omstandigheden.  

Twee dagen later kwamen twee aunts van Julius op bezoek. En ze hadden een vraag of ze hem al mee mochten nemen. Ze wilden hem graag mee nemen, zagen het zitten om voor hem te zorgen. Elias heeft een en ander nagevraagd en ja, Julius ging na twee dagen Amecet alweer terug naar zijn familie! Dat blijf ik bijzonder vinden, hoe ‘vanzelfsprekend’ het is dat familie voor elkaar zorgt!

Hoewel, baby Angela kreeg ook bezoek. Erg aardige aunts en heel positief over Amecet. Zelfs zo positief dat ze vroegen ‘of Angela niet zes maanden kon blijven omdat het zooooo goed is in Amecet.’ Maar nee mevrouw, dat werkt niet zo ;) Angela is er nog niet heel erg lang, maar ze is toch al wel bijna zover om naar huis te gaan en in haar dossier zit een ondertekende brief dat Angela voor twee maanden in Amecet kan verblijven. Natuurlijk kan ze langer blijven als er problemen zijn of ze ziek is, maar daar is hier helemaal geen sprake van. Toch leuk om te horen dat ze zo positief zijn over Amecet ;)

Al is het rustig qua aantal kinderen, toch zijn er een paar waar we echt bezorgd om zijn. En met name om Fiona en Michael. Fiona is het rond de 14 jaar oude meisje dat (zwaar) ondervoed is, al op de tweede lijns medicatie voor AIDS zit en maar niets aankomt in gewicht.
We zijn met haar naar hospital geweest voor adviezen en om haar ‘na te laten kijken’, ze krijgt speciale melk, rutafa (peanut butter voor extra calorieën) en hoe ze ook probeert, het lijkt haar niet te helpen. En het vervelende is als ze teveel neemt, dan moet ze overgeven. Haar buik is opgezet en dat is de laatste weken zichtbaar erger geworden, ze geeft nu ook meer pijn aan in haar buik.. Vandaag zijn we weer naar hospital geweest, naar dokter Florence. Zij  is speciaal gericht op HIV en AIDS. Ze is bezorgd om de lever en andere organen van Fiona… De lever is vergroot, ‘hoe groot is de schade’, wat kan de lever nog aan qua medicatie e.d.  Nu moeten we een echo en wat verder onderzoek laten doen en terug komen bij dokter Florence.  
Michael schreef ik ook al eerder over. Hij is het jongetje dat is achtergelaten in het ziekenhuis en waarvan pas ontdekt is dat hij sikkelcelanemie heeft. Het eten en drinken is haast geen doen soms en het lijkt ook wel erger te worden. Hij hoeft een heel aantal dingen niet, dan krijg je geen lepel in z’n mond en kijkt hij vreselijk vies ;) Rijst of bonen lust hij wel, maar dat is niet ‘fijn’ genoeg, gaat hij braken en komt eigenlijk altijd alles eruit. Van de week heb ik een en ander in de supermarkt gehaald om te proberen of hij dat lust. Gezonde koekjes fijnmalen en zacht maken met melk, dat lust hij gelukkig! Biscuit met geprakte banaan vindt hij (nog) maar niets… Hij drinkt alleen heel graag melk maar hij heeft behoorlijk veel last van slijm. Vanmorgen was ik hem aan het verschonen en liggend op z’n rug kwam ineens alles naar boven… Z’n drinken, z’n ontbijt en ook z’n medicijnen. En medicijnen dat is nogal wat van de week want gisteren zijn we naar dokter Engulu geweest met Michael. Ik wilde graag weten wat hier het beleid is bij sikkelcelanemie, of er vaste medicatie wordt gegeven want dat was (nog) niet voorgeschreven. Nu krijgt hij wel dagelijks medicatie voor zijn bloedcellen, simpel gezegd, en in verband met een vervelende hoest die vaak braken opwekt, ook nog cough syrup en antibiotica. Cough syrup in zijn melk drinkt hij wel op, antibiotica in zijn melk vindt hij verschrikkelijk vies en drinkt hij niet. Maar probeer je het met een spuitje naar binnen te krijgen, dan krijg je alles op je eigen kleren terug. Het is moeilijk om zo te werken soms, je zou graag meer onderzoek willen. Hoe is de doorgang van zijn maag en zulk soort vragen meer. Maar dat gaat hier toch allemaal een beetje anders…
En het bijzondere met Michael is dat hij ondanks koorts, overgeven en pijn altijd een lach tevoorschijn kan toveren. En op zijn manier kletst hij wat af en vindt hij het heerlijk om alles te bekijken, als je met hem speelt, ‘schrikspelletjes’ met hem doet enz.

Morgennacht heb ik in principe mijn laatste nachtdienst al! Het gaat (te) snel voorbij, het is nog steeds bijzonder om hier te zijn en ongelooflijk dat het eind van zes maanden nog geen vier weken meer duurt… Dubbel gevoel heb ik erbij, leuk om thuis te komen, jammer om weg te gaan. Ik heb wel aan Simon gevraagd of het mogelijk is dat ik, voordat ik weer naar huis ga, nog wat meer van de villages kan zien. En hij zei dat ze van de week en volgende week kinderen moeten gaan bezoeken, dus ik hoop dat het lukt om mee te gaan! Om toch nog even wat meer van het ‘echte’ Ugandese leven in de village te zien! Al met al heb ik van het land nog niet zo heel erg veel gezien, afgezien van onze twee daags bezoek aan het natuurpark bij de Sipi Falls. Gelukkig heb ik ook niet het gevoel gehad dat ik het zat was en even wat anders wilde, ik zie het meer als een goede reden om nog eens terug te gaan en een safari te doen :) Of mensen moeten tijd en geld over hebben om op bezoek te komen, dan plak ik er nog een paar weekjes aan vast en maken we er een mooie rondrit Uganda van! :)