Time flies

Het is weer hoog tijd voor een nieuwe blog…

Twee weken geleden zijn we met z'n drieën twee dagen naar de Sipi Falls geweest. We kregen een extra dag vrij en konden het zo plannen dat we bijna twee hele dagen ervan hebben kunnen genieten. De Sipi Falls zijn een aantal grote watervallen in de bergen (Mount Elgon), het was erg mooi. We sliepen in een berghut waar geen elektriciteit was en de wc die je niet kon doortrekken.
Het was er echt prachtig. Maandag hebben we een paar watervallen bekeken. Daar gingen we lopend naar toe, we liepen en klommen door een soort jungle. Veel bananenbomen en koffieplanten. Boven op de berg leven ook mensen, je snapt niet dat ze daar kunnen overleven. Wel qua eten, want dat verbouwen ze zelf, maar niet qua stilte, eenzaamheid en primitiviteit... Echt bizar!
Dinsdagmorgen zagen we vanuit onze berghut de zon opkomen. Prachtig om te zien! De gids (een jongen van nog geen 20 jaar) bracht ons na het breakfast naar een kleine koffieplantage. Daar kregen we uitleg over hoe koffie gemaakt wordt. En we hebben een groot deel van het proces ook zelf mee mogen werken. Zoals bonen ontvellen, roosteren en stampen. Het rook lekker! Daarna gingen we nog naar een mooi viewpoint, daar hadden we uitzicht over een heel mooi dal. Het was helemaal diep in de rimboe en dan kom je opeens op zo'n mooie plek.
Het was fijn om even helemaal weg te zijn. We hebben er erg van genoten!

In Amecet zijn weer heel wat nieuwe baby’s gekomen sinds de laatste blog. We hebben nu weer 12 baby’s, waaronder Joseph 1, Joseph 2, Simon 1, Simon 2 en Paulyn Grace. Het is rustig en er zijn niet heel zieke kinderen. Dus hebben we meer tijd om met de kinderen te spelen en gezellig met de aunties te kletsen!

Vorige week hebben we Paulyn Grace opgehaald in het ziekenhuis. De moeder, 18 jaar, is crazy, dit komt omdat ze haar ouders en broers en zussen door het leger van Joseph Koni heeft zien vermoord worden een paar jaar geleden. Sindsdien heeft ze regelmatig ‘aanvallen’, waarbij ze naakt over straat loopt en helemaal buiten zinnen is. Ze oogde in het ziekenhuis wel goed. Ze leek niet te begrijpen waarom Paulyn Grace met ons mee zou gaan, maar toen er werd uitgelegd dat het kind van haar blijft en dat ze het regelmatig mag komen bezoeken was ze opgelucht.
Sindsdien is ze al twee keer op bezoek geweest. Gisteren is ze ook geweest, ze bleef een paar uur en kreeg lunch aangeboden en gaf zelf haar dochtertje de fles.
Vandaag zijn we met haar naar de dokter geweest in de kliniek naast Amecet. Haar voetjes staan een beetje scheef, de dokter verwees ons door naar de orthopeed voor een spalk of om de beentjes te gipsen. Deze arts is er altijd op donderdag, dus konden we gelijk naar hem toe en hij heeft de beentjes gegipst. We hebben een hele poos moeten wachten, zo’n 1.5 uur,  maar dan heb je ook wat!

Ook Joseph 2 heeft een bijzonder verhaal. Hij is twee weken geleden gebracht en is nu ruim 4 maanden oud en weegt 3.2 kg (!), het hoofdje ziet er normaal uit, maar het lichaam is veel te klein. Echt ondervoed. Hij is in de gevangenis geboren. De ouders hadden begin dit jaar ruzie, omdat de moeder in de ogen van de vader iets niet goed had gedaan met het gewas op hun land. De vader sloeg de moeder en toen sloeg de moeder, ja niet lachen hoor, de vader ook met een stok op zijn hoofd en dat was hem fataal geworden. Hij is daaraan overleden en nu zit de moeder in de gevangenis, waarschijnlijk voor jaren... Ze hebben acht kinderen.  Al de kinderen zijn ondergebracht bij familie en kennissen in de village.
Het was op het begin even tobben met de fles, omdat Joseph 2 dat natuurlijk niet gewend was. Hij heeft twee dagen een maagsonde gehad en nu gaat het wel weer goed. Hij is drinkt nu redelijk goed en komt gelukkig aan. Trouwens, nu we het toch over vechtende echtparen hebben…ook dat komt hier helaas wel voor. Simon vertelde ons een nogal bizar verhaal! Hij kon het niet laten om erom te lachen en dat moesten wij toch ook wel. Hij was geroepen bij een echtelijke ruzie, de familie en buren hadden zich er ook al mee bemoeid. Een hele consternatie. Wat was er gebeurd…de vrouw had van haar man…zijn vinger eraf gebeten! En dat is natuurlijk niet zomaar iets! Hoe triest ook, we hebben er met elkaar toch hartelijk om gelachen. Knappe Simon, die in zo’n situatie weer ‘orde kan scheppen in de chaos’ na zo’n hachelijke moment…:)

Gistermiddag was er een moeder op de veranda met een tweeling. Die tweeling is 2,5 maanden oud maar doen het niet zo goed. De baby’s zijn niet goed op gewicht, de ene weegt 3.2 kg en de ander 2.9 kg. De moeder is HIV positief en heeft nog twee andere kinderen. De vader is in maart overleden… Vanuit het hospital is ze doorgestuurd naar Amecet om ondersteuning te krijgen met voeding. Els heeft haar uitgelegd wat dat precies betekent. De moeder krijgt dan maandelijks ‘melkgeld’ waarvoor ze melk kan kopen. Ook moet ze dan stoppen met het geven van borstvoeding. Na een paar maanden krijgt ze ook maandelijks akuma, om porridge (pap) te maken. Over twee weken moet ze weer terugkomen en dan worden de baby’s weer gewogen om te kijken of ze zijn aangekomen in gewicht. De moeder kreeg het geld en ging tevreden naar huis.

Oduono, een jongentje van zo’n 8 maanden oud, mag deze week naar huis. Het is een heel vrolijk ventje. Hij is al lange tijd in Amecet. Zijn moeder is helaas, waarschijnlijk enkele weken na zijn geboorte, overleden na een slangenbeet. De politie bracht hem hier, Oduono is een van de kinderen uit het Noorde, afkomstig van de Karamajon. Dat is een bevolkingsgroep die hier niet geliefd is, enkele jaren geleden hebben zij hier gemoord en geplunderd. Dat is de bevolking hier nog niet vergeten…Maar gelukkig is Oduono een jongetje wat liefde kan ontvangen (én geven!) in Amecet. De Probation Office (kinderbescherming) moet er verder voor zorgen dat hij weer naar huis zou kunnen gaan. Deze week werd gebeld dat hij naar huis mag. Vandaag zouden ze hem ophalen, maar ja, zoals het heel vaak gaat is dat nu nog niet gebeurd en ligt hij nu weer heerlijk in zijn bed te slapen… Misschien morgen?

Dit is alweer de laatste week van Edith en mij. Wij hopen zaterdag te vertrekken naar Entebbe. Daar overnachten we in het guesthouse, waar we in augustus bij aankomst ook hebben geslapen.
Maandagmorgen om 4.30 uur hebben we het vliegtuig en komen dan om 14.00 uur (NL tijd) aan op Schiphol. Petra zit nu op de helft, zij blijft tot februari. Zij zal de blog blijven bijhouden.

We genieten nog even van het prachtige weer, al de kinderen en van de tijd met z’n drieën. We hebben een prachtige tijd gehad hier! Een heel mooie ervaring om nooit te vergeten!