Power is on!

11 september

Sinds onze laatste bericht van ruim een week geleden, is er weer veel gebeurd wat een blog waard is.

Intussen is het vandaag precies vier weken geleden dat we vertrokken vanuit Nederland, vooraf lijkt het zo lang en nu zijn we hier alweer een maand! De tijd vliegt echt, hoewel het begrip ‘tijd’ in Afrika toch behoorlijk anders is dan ons westerse begrip ‘tijd’.
De dagen worden zo anders ingevuld, alles gaat relaxter/op lager tempo dan we gewend zijn. Thuis, na een normale werkdag heb je meestal nog wel een of meerdere afspraken, dat is hier helemaal niet. Na onze dienst zijn we vrij… Deze vrije tijd vullen we in met de dingen die we te doen hebben zoals boodschappen doen in town (brood, cola en bananen), op onze vrije dag lunchen in het hotel, spelletjes doen met de kinderen, lezen, skypen/mailen/facebooken ;)
Kortom: we leren het af om te haasten! Het is ook veel te warm om je te haasten, het is prettiger om rustig in de schaduw te blijven op de veranda ;) Maar wanneer wij naar town lopen, ligt ons tempo duidelijker hoger dan dat van de Oegandezen. Zij wándelen, wij lopen…

Joan, 5 jaar oud is één van de nieuwe meisjes in Amecet. Vorige week kwam zij hier binnen, het verhaal rondom dit meisje is (nog) niet helemaal helder maar wat wel duidelijk is, is dat zij opvang nodig heeft. Haar ouders zijn lang geleden gescheiden, moeder heeft een nieuwe man, vader is (voor ons) uit beeld en we weten niet welke rol hij speelt en Joan woonde bij een zus van haar vader. Maar deze tante mishandelde Joan, beet haar…  Tante werd opgepakt en Joan kon nergens terecht, niemand wilde haar opvangen. Familie niet, buren niet. Daarom via het politiebureau en de Probation Office naar Amecet.
Joan is een heel vrolijk meisje, kan schrikken wanneer je haar aan wil raken, kan de boel soms goed op stelten zetten, kan behoorlijk brutaal zijn en wilde de eerste dag perse rondlopen in haar pyjama, want die was mooi ;)  Maar Joan is ook een meisje van 5 wat toch erg houdt van kietelen en knuffelen, van spelen met baby’s en geniet van positieve aandacht.
Intussen is nog steeds niet bekend of en wanneer en naar wie Joan terug kan. Op een gepland familiegesprek waren wel de nodige instanties als de politie en kinderbescherming aanwezig, maar familie kwam niet opdagen. Men schijnt haar niet te willen… Dus Joan is nog in Amecet en heeft het gelukkig goed naar haar zin. Ze vindt het leuk hier, zegt ze.

Een ander nieuw meisje was Caroline, zij is maar een paar dagen geweest. Toen Els en Simon terugkwamen van het geplande gesprek met de familie van Joan, kwamen zij terug met Caroline. Caroline is 11 jaar oud en woont bij haar oma, haar ouders wonen ver weg. Zij zou haar ouders gaan bezoeken, maar ongelukkig genoeg is zij in de verkeerde bus gezet en in Soroti terechtkomen. Mensen hebben haar naar het politiebureau gebracht. Amecet werd gebeld of zij dit meisje zolang konden opvangen. Natuurlijk was ze welkom, ze kon meteen mee met Els en Simon.
Caroline bleek koorts te hebben, de volgende dag is zij naar de kliniek gegaan voor een test waarna bleek dat zij malaria heeft. Daarvoor heeft ze medicijnen gekregen. Ze voelde zich duidelijk niet lekker/niet op haar gemak. Ze kwam uit bed en wilde dan het terrein af en zat soms stil ergens te huilen. We konden haar natuurlijk niet alleen laten gaan, dus zijn we best streng tegen haar geweest dat ze hier in Amecet moest wachten tot de politie haar familie heeft opgespoord en ze kan worden opgehaald. Toch had iedereen wel medelijden met haar, het was ook wel zielig voor haar om ineens in een vreemde omgeving te zijn, terwijl ze haar ouders op zou gaan zoeken.
Intussen zou de politie verder gaan met onderzoek en haar familie proberen op te sporen, zondag zou in het kader daarvan een radio-oproep worden gedaan.
Maandagmiddag gingen Els en Simon met Caroline even terug naar het politiebureau. Een paar uur later kwamen ze terug, zonder Caroline…
Helemaal verbaasd vertelde Els wat er gebeurd was. Onderweg zag Caroline ineens haar oom, dáár wilde ze wel naar toe! Later blijkt die oom haar vader te zijn, Caroline was helemaal niet op de verkeerde bus gezet en onderweg naar haar ouders…  Daar was helemaal geen sprake van; ze komt hier uit Soroti! Wel was ze al een aantal dagen van huis weggelopen, had ze een nacht in de moskee doorgebracht en later bij Amecet. Hoe dit zo heeft kunnen lopen en met welke reden Caroline van huis is weggelopen, weten we niet. Het hele verhaal heeft ze schijnbaar verzonnen. Dit zal nog worden nagezocht, maar Caroline is weer thuis, met medicijnen en nieuwe kleren van Amecet…

Op dit moment van bloggen, wordt intussen een heerlijk ruikend soepje klaargemaakt door Marianne!  Van de week bracht de post een behoorlijk pakket. ‘Oh, dat is van m’n moeder, riep Marianne meteen, ik zie het aan het handschrift en er zit eten in!’  En inderdaad, vanuit Middelburg kregen we een heerlijke schoenendoos vol met o.a. echte chocola, soep, stroopwafels, snoep, pepermunt e.d. Heerlijk! Familie Sturm, bedankt!!

Overleed de kleine Esther drie weken geleden aan het type ondervoeding Marasmus, gisteravond rond kwart over zes overleed de waarschijnlijk vijf jaar oude John-Michael aan een ander type ondervoeding, Kwashiorkor.
Het tweede sterfgeval in drie weken, erg aangrijpend…
Vorige week vrijdag kwam John-Michael hier. Hij was een typerend voorbeeld van het bekende beeld van ondervoede kinderen, een heel dikke buik, verder mager en met rossig/blond haar.
Vrijdagavond at hij tijdens de avondmaaltijd een beetje rijst en wat vlees, niet veel en erg rustig, toch kwam dit er later allemaal uit. Hij gaf duidelijk pijn aan bij zijn maag, hij was ook moe en met zijn armen over elkaar gevouwen op zijn dikke buik viel hij gelukkig al snel op schoot in slaap. Zaterdag bleek hij echter zieker, hij kon vrijwel niet meer op zijn benen staan, wilde met geen mogelijkheid meer iets eten of drinken, waardoor we genoodzaakt waren een sonde te plaatsen. Zonder al te veel tegenstribbelen – daar had hij de energie al niet meer voor – liet hij dit toe en kreeg hij om de paar uur ‘babymelk’ met extra voedingsstoffen/eiwitten. Toch had hij ook hier erg veel last van en na een kleine beker via de sonde te hebben toegediend, begon hij al pijn aan te geven. Het was nodig om met hem naar het hospital te gaan, daar kreeg hij antibiotica voor geschreven. Hoogstwaarschijnlijk was er nog een ander onderliggende en (nog) onbekende oorzaak van zijn ziek zijn, per uur ging hij achteruit. Totdat hij helemaal niet meer kon staan en alleen nog maar kon liggen en slapen, half versuft. Na wat onderzoekjes heeft hij maandag een bloedtransfusie gekregen, hopend dat dit positief effect zou hebben en hem wat zou doen opknappen.  
Helaas stierf John-Michael aan het eind van die middag in de huiskamer van Amecet, in het bijzijn van alle kinderen… Hij leek iets beter, was met hulp naar het toilet geweest maar vijf minuten later stierf hij plotseling. Reanimatie werd ingezet maar mocht niet baten, John-Michael was gestorven.

Na het afleggen van John-Michael hebben we met elkaar in de huiskamer gezeten, gebeden en gepraat over het gebeurde, één van de aunties vertaalde in Ateso. De kinderen waren onder de indruk, sommigen wilden graag nog kijken bij John-Michael, sommigen juist niet. De kinderen reageren hier echt verschillend op, kleine Joan stond bij John-Michael te kijken en zei: ‘Hij is niet dood hoor, echt niet, hij slaapt gewoon…’
Vanmorgen is een kistje gemaakt en John-Michael naar zijn familie gebracht om begraven te kunnen worden.

Door de aanwezigheid van nog zoveel andere kinderen, gaat het leven ook weer ‘gewoon’ door. Moeten baby’s gevoed en luiers verschoond, gaan andere kinderen voor onderzoek naar het ziekenhuis, is er blijdschap om de kleine Lazarus die na zijn bloedtransfusie vorige week wél heel erg is opgeknapt, is het mooi om te zien hoe baby Harriët volledig zelf drinkt en geen sonde meer nodig heeft en nog zoveel meer.  Gelukkig wel!

14-09…
Inmiddels is het alweer vrijdag en is deze blog nog steeds niet geplaatst. Dit komt o.a. doordat we van de week (’s avonds) vaak zonder stroom en internet hebben gezeten.
En intussen is voor de 12 jaar oude en 38 weken zwangere Susan een keizersnede gepland. Voordat dit in werking is gezet, is uitvoerig met Susan gepraat en heeft zij uitleg gekregen over wat er staat te gebeuren en dat een operatie noodzakelijk is. Uit dat gesprek bleek dat de jonge Susan haar moeder heeft bijgestaan bij de bevalling van haar broertje en Susan hoopte op zo’n zelfde natuurlijke wijze te kunnen bevallen. Niet beseffend dat haar lichaam dat nog niet aan kan en het haar dood zou kunnen betekenen… Het gesprek en later het bezoek aan het ziekenhuis en gynaecoloog heeft duidelijk indruk gemaakt op Susan, ze is aan het piekeren. Toen zij later ‘pijn’ aangaf, begonnen bij ons de alarmbellen te rinkelen… als het nog maar niet begint! Maar nee, ze had hoofdpijn ;)
Het is de bedoeling dat ze maandag wordt opgenomen in Soroti Hospital en dinsdag staat de operatie gepland.  Spannende dagen voor Susan, haar baby en toch ook voor ons… Ze gaat hier straks weg als kind en komt, als alles goed gaat, terug als moeder. Er zal een kamertje voor haar zijn waar zij met haar baby kan slapen. En hoe jong ook, ze is straks wel de moeder van een kindje en zal zij met hulp moeten gaan leren voor haar kindje te zorgen. Toch is het zover nog niet, we hopen dat zowel Susan als baby goed door de operatie heen komen en we hen allebei terug mogen krijgen in Amecet om voor hen te zorgen en ze te helpen. Susan is overigens de jongst geregistreerde moeder van Uganda!

Momenteel is Edith druk bezig met haar was, is Marianne dagdienst aan het draaien en maak ik deze blog verder af ivm de nu wel aanwezige stroom en internet. Daar maken we dankbaar gebruik van en worden camera’s en telefoons weer opgeladen, want grote kans dat we vanavond weer zonder zitten. 'Power is off' is voor ons een bekend geluid geworden, en evenvaak wordt 'power is on' geroepen :)
Vanaf 19.30u is het dan donker, en dan donker in de zin van écht donker! Buiten zie je oneindig veel sterren en binnen zie je geen hand voor ogen. Zo’n avond duurt dan soms best lang, lezen kan wel bij een lampje maar is niet erg ideaal. Soms kijken we een DVD op de laptop maar die kunnen we dan niet helemaal afkijken omdat de laptop dan leeg is;) Als hier en daar in de gang en in het kinderhuis de olielampen worden aangestoken, geeft dit toch ook wel een bijzondere sfeer en denken we weer: Oh ja… this is Africa!