Eerste werkdag

Vandaag, vrijdag, hebben we onze eerste dagdienst gedraaid. Allereerst moesten de babytjes gewassen worden. Dit gebeurt in teiltjes op de grond, vanmorgen met warm water;). Verder is het vooral flesvoeding geven, katoenen luiers verschonen, medicijnen geven en een beetje met de kinderen spelen. Alles gaat op het tempo Uganda. We vragen de Nederlandse vrijwilligster (nu het nog kan) de oren van het hoofd…als u iemand zonder oren ziet in NL dan is dit Esther;)

Tussen de middag vroeg Els mij (Edith) om mee te gaan naar het ziekenhuis om wat gegevens van enkele kinderen op te vragen. Mary (dochter van Els) wilde eigenlijk niet mee, maar omdat we daarna nog naar de markt zouden gaan ging ze toch maar mee. Bij het ziekenhuis gekomen werden we regelmatig begroet en sommige kinderen voelden even aan mijn handen of ik toch wel echt wit was;). Toen kreeg Els een telefoontje. Er was via de politie een meisje binnen gekomen bij Amecet, 12 jaar en zwanger. Haar familie had haar uitgehuwelijkt, ze kende geen Engels en was al lange tijd niet meer naar school gegaan. Mensen mogen pas op hun 18^e trouwen in Uganda, maar soms gebeurt het toch dat kinderen worden uitgehuwelijkt. Zo ook in dit geval. De ouders en schoonouders van het kind zijn opgepakt, haar man is thuis en ze had verder geen broers of zussen. Dus was ze alleen. De chauffeur van Amecet bracht het meisje bij ons, met de vraag of wij met haar naar een kliniek konden gaan om een echo te maken. Bij de kliniek gekomen hebben we een tijd zitten wachten tussen heel wat andere mensen. Regelmatig word je begroet en diverse mensen schudden je de hand. Maar wat een verdrietige dingen zijn er hier te zien! Een willekeurige kliniek (Een privékliniek, mensen moeten deze zorg zelf betalen. Je bent er wel zeker van dat je geholpen wordt) met daarbinnen een wereld van verdriet en pijn. Het meisje dat wij bij ons hadden werd flink bekeken, ze had al een flinke zwangerschapsbuik. Uiteindelijk mochten we het vertrek in waar de echo zou worden gemaakt. Ook binnen dit vertrek moesten we nog een flinke tijd wachten, er waren diverse mensen voor ons en er was één persoon die behandelde. Omdat het meisje nog maar 12 jaar was en geen Engels kende, was het moeilijk om met haar te communiceren. Wat voelde en dacht ze allemaal nu haar families opgepakt zijn en haar man thuis is? Gelukkig hadden we Mary bij ons, die met het meisje kon praten in de Ateso-taal. Ze stelde het meisje gerust en vertaalde de Engelstalige informatie voor haar. Leiding van God! Hij zorgde ervoor dat Mary op het laatste moment toch nog met ons meeging naar town, en zo kon zij haar hulp bieden aan dit 12-jarige meisje! Toen uiteindelijk de echo plaatsvond, was het vrij onduidelijk, de echoscopist dacht te zien dat het baby’tje onvoldoende was ontwikkeld…Uiteindelijk hebben we het meisje meegenomen naar Amecet. Na een maaltijd, wat drinken en een praatje met een auntie voegde ze zich heerlijk bij de andere kinderen. Op de grond, tussen alles in, een spelletje memory spelen op de veranda. Flexibiliteit van een kind…!

Vanavond viel de stroom uit, dat is even wennen. Met je zaklampje zie je ook veel, maar toch wat minder…;)

Hartelijke groet,

De Mzungu’s

Ps. De spinnen vallen overigens erg groot uit hier in dit land…!!!