De rust is weer verdwenen

De opvallend rustige weken rondom Kerst en Oud & Nieuw liggen achter ons en Amecet is weer vol en druk.

Om met het verdrietige te beginnen… Zondagmorgen 20 januari, om kwart voor vijf overleed baby Peter. Peter kwam afgelopen woensdag in Amecet en was een aantal uur eerder geboren.
Ondanks adviezen om in het ziekenhuis te bevallen, wilde de moeder van Peter thuis bevallen maar het ging niet goed. Met de boda naar het ziekenhuis was te veel, onderweg stierf ze en de kleine Peter werd op straat geboren en later in Amecet gebracht.
Op het eerste gezicht leek Peter een gezonde baby, wel wat klein qua gewicht (2,3 kg) maar dat zijn hier toch wel meer baby’s. Toch klopte er iets niet, hij dronk niet goed. Hij zoog en zoog maar kreeg geen melk uit de fles en hij begon te kaken. Verwisselen van spenen en voeding hielp niets. Soms kreeg hij 10 cc naar binnen maar dat was dan ook alles. Dokter Engulu van de buren verwees ons door naar hospital en daar zijn we bij dokter Florence geweest. We hadden Peter inmiddels al op sondevoeding gezet, 10 cc per uur. Als we na een uur opnieuw melk via de sonde wilde geven, zagen we bijna elke keer dat de melk nog in zijn maagje zat terwijl het maar 10 cc was! Soms spuugde hij het uit, er was iets niet goed, maar wat? Dokter Florence hoorde van zijn geboorte op straat, zij dacht aan sepsis of een bacterie die veroorzaakte dat Peter de voeding niet kon verwerken/opnemen. Ze schreef een flinke antibioticakuur IV voor en glucose 5%, 100 ml per 24u. Dat zou een druppelsnelheid van nog geen 1,5 druppel per minuut betekenen en dat is met de aanwezige infuussystemen absoluut geen doen! Anneke en ik wisten eenmaal terug in Amecet niet goed wat we ermee aan moesten. Duidelijk was dat Peter vocht nodig had, maar teveel van die infuusvloeistof in een keer kon funest zijn voor zijn hersenen. Vandaar maar 100 ml per 24u. Infuuspompen zijn hier niet, de infuussystemen zijn niet helemaal betrouwbaar als het gaat om 1 druppel per minuut… Toen besloten we om hem ieder half uur 2ml glucose 5% IV te geven. Dat betekende veel werk, want én ieder uur sondevoeding en ieder half uur 2 ml IV wat niet te snel mocht gaan.
Het was een heel gepuzzel qua diensten, wie zou wanneer de medicatie en infuusvloeistof toedienen? Hoe moesten we dat ’s nachts doen? Als Anneke en ik allebei een A hebben, wie doet het dan in de avonddienst? De aunties mogen/kunnen het niet, dus Anneke, Dominique en ik hebben onze roosters wat veranderd zodat we telkens in blokken werkten en één iemand gericht kon zijn op Peter.
Zaterdag op zondagnacht begon ik ’s morgens om half vijf met mijn dienst en zou ik voor Peter zorgen. Ik kwam binnen in de medicine room, waar hij lag en zag meteen zijn witte gezichtje, het duidelijk zogeheten ‘dodenmaskertje’.  Zaterdagavond waren we al begonnen met uitzuigen, hij had veel last van slijm, we gaven hem zuurstof maar toch hielp het allemaal niet. Toen ik om half vijf begon, was ik meteen naar hem toe gegaan. Toen moest ik even wat halen in de keuken, kwam terug en zag het meteen… hij ademde niet meer en hartslag was nauwelijks waarneembaar. Toen we hem snel in een positie hielden dat hij kon spugen, gaf hij nog wat slijm over en binnen twee minuten was hij overleden in onze handen… Een machteloos en verdrietig gevoel.. Zo’n klein jochie, vier dagen geleden z’n moeder gestorven en nu hij. Ik heb erg de neiging om te denken: wat heb ik over het hoofd gezien, wat hadden we anders moeten doen, wat deden we verkeerd…enz. maar ik weet ook dat wij niet beslissen over het tijdstip van de dood.
Ik heb Peter gewassen, verzorgd en later in zijn kleine kistje gelegd. Samen met Elias, Anneke en auntie Esther zijn we hem bij zijn familie terug wezen brengen. In een village, niet erg ver weg maar wel alleen bereikbaar via bushbush paadjes, zat zijn familie te wachten. Er lag een mat klaar waarop we het kistje konden zetten. Iedereen wachtte en was stil, de vrouwen op de grond, de mannen op banken. Elias vertaalde en we hebben uitgelegd hoe het is gegaan met Peter. Daarna nam de leider van de village het woord en benoemde ook dat onze wegen niet Gods wegen zijn, dat wij er niets aan hadden kunnen veranderen. Hij bedankte ons voor de zorg om Peter en alles wat we gedaan hadden en zei blij te zijn met een organisatie als Youth With A MIssion en ook Amecet. Na deze gesprekken zijn we weer terug gegaan naar Amecet. Een leeg gevoel en gek genoeg ook een beetje opgelucht. Ik zat al te denken hoe dat komende week moest gaan qua diensten en vooral met de nachtdiensten, maar dat was allemaal te ver vooruit gedacht…

Op 30/12 schreef ik over baby Blessed die naar Amecet werd gebracht, de baby met het extra pinkje en die door haar moeder was achtergelaten op straat. Inmiddels is Blessed weer thuis, bij haar eigen familie! Op een zaterdag ging Simon met de politie naar de inmiddels gevonden moeder van Blessed, om te praten. Het was ver weg en ze kwamen ’s avonds laat terug, met een extra passagier! De moeder van Blessed, Judith, was meegekomen. Dit was vanuit de politie ook wel de bedoeling geweest, maar ze wilde zelf ook meekomen. Onwennig zat ze daar met haar baby op schoot, ze wist niets te zeggen en niet waar ze kijken moest. Voelde ik eerder boosheid dat een moeder haar kind op straat achterlaat, nu zakte dat weg en zag ik een jonge moeder die niet wist wat ze moest doen. Judith zag er zelf nog zo jong uit, misschien 18 jaar? Judith heeft die nacht in Amecet geslapen en de volgende dag – zondag-  bleef ze ook, ze zou moeten wachten tot de politie weer kwam om haar op te halen. Intussen was de politie druk bezig met het opsporen van de vader, Judith wilde niet zeggen wie het was omdat ze niet getrouwd waren. Er was wel  een ‘verdachte’ maar hij ontkende bij hoog en laag de vader te zijn.
In de loop van de dag kwam Judith meer los, pakte baby’s op, voedde haar eigen baby en hield haar lang op schoot en verkleedde haar nog eens want al die kleertjes zijn zo leuk ;)
Maandag kwam de politie met een paar tantes van Judith en een oma én de jongen die ontkende de vader te zijn. Bleek toch wel vader te zijn! Judith is een meisje dat nog leert, daarom wil oma de zorg voor het kind op zich nemen. Blessed is in ieder geval weer bij haar ouders en familie.

De twee maanden oude John kwam zo’n anderhalve week geleden, met zijn eigen verdrietige verhaal. Zijn ouders hadden ruzie en tijdens die ruzie heeft de vader zijn vrouw vermoord… De man zit nu in de gevangenis, John heeft nog een broer of zus, maar waar die is, weet ik niet. Dat zal waarschijnlijk wel bij familie zijn. Een prachtig jongetje, sterk en goed gevoed, toch kon hij ook niet thuis blijven. De eerste nacht en dag in Amecet heeft hij ontzettend veel gehuild… Gelukkig kan hij inmiddels lachen en hele verhalen brabbelen.
Ook is de inmiddels tien dagen Emmanuël in Amecet gekomen, een baby met het ‘klassieke’ verhaal. Zijn moeder overleed na de geboorte en de familie zocht een plek voor de baby, hij kan zo’n twee tot drie maanden blijven, daarna zal hij weer terug gaan naar zijn familie. Helaas is Emmanuël HIV+, hij is met medicijnen gestart. Als hij zes weken oud is zal een DNA test worden gedaan om te kijken of hij zelf HIV+ is of dat het nog van zijn moeder komt, dat laatste hopen we natuurlijk!

Verder hebben we nog een aantal dagen twee kinderen gehad die op straat waren gevonden en bij de politie gebracht. Via de politie kwamen ze in Amecet terecht voor opvang.
Als eerste Gerald, waarschijnlijk een jaar of vijf oud. Een leuk jochie met hele verhalen! Zijn moeder had gisteren zeep voor hem gekocht, dus hij kon gerust douchen in Amecet want hij had zeep. En of wij een nieuwe broek voor hem hadden, want die hij nu droeg, was erg groot en moest hij telkens ophijsen. En thuis heeft hij ook een eigen bed, echt waar hoor, maar niet zo’n grote als hij kreeg in Amecet. Maar z’n mama had wel een bed voor hem.
Eigenlijk had het wel naar z’n zin in Amecet, hij speelde en kletste honderduit, schreeuwde vaak om de Mzungu (want ik vond het erg leuk om met hem te spelen;), zo’n leuke leeftijd! ) De volgende morgen kwam zijn moeder, ik zat in de office te werken en hoorde Gerarld roepen: MAMMIE! En toen begon hij te huilen… De aunties kwamen me roepen dat zijn moeder er was, toen ik buiten kwam, viel ze op de grond en greep m’n voeten en zei wel twintig keer ‘eyalama noi’ (heel erg bedankt). Dat voelt fout hoor, dat mensen je half aanbidden en voor je op de grond vallen. De vrouw had geen brief van de politie bij zich, als ‘bewijs’ dat ze echt de moeder was en Gerald mee kon nemen. Deze moest ze eerst gaan halen of komen met iemand van de politie. Dat zou ze gaan doen, dat weggaan bezorgde weer een huilbui bij Gerald, maar zijn moeder troostte hem snel door hem wat geld te geven zodat hij ‘sweets’ kon kopen ;)

Diezelfde dag werd een ongeveer vierjarig meisje gebracht. Ze was helemaal in tranen, maar ze zei geen woord. Ik heb haar porridge gegeven, of ze ooit met een lepel gegeten heeft, weet ik niet. Ze keek er maar raar naar in ieder geval J Maar de porridge ging er goed in en daarna heb ik haar lekker onder de douche gezet. Dat is meteen een makkelijke manier om d’r even helemaal ‘na te kijken’. Daarbij denk ik terug aan de Amun Hope Week, hoeveel kinderen er wel niet rondliepen met (vieze) wonden… Maar dit meisje mankeerde niets, zag er op zich goed uit maar een douchebeurtje was niet overbodig. Ze zei nog steeds niets en een lachje kon er ook nog niet vanaf. Toch bleef ze de hele tijd bij me in de buurt, ging ik een baby verschonen, liep ze mee naar binnen. Later moest ik naar de buren voor de dokter, toen begon te hard te huilen:) Die avond hoorde ik haar voor het eerst neuriën in zichzelf! Naar bed wilde ze niet, ze kwam er wel een paar keer uit, maar het was ook vreemd voor haar.
De volgende morgen was ze weer ‘mijn schaduw’ en ik was bezig met papieren in de office toen ik ineens de kraan hoorde lopen. Ik dacht: ha fijn, het water is weer terug! Maar nee, mevrouw stond midden in de office te plassen:) Ik zette haar op een potje en Apio Ruth kwam de badkamer binnen. Ineens begon het meisje te zingen en te kletsen met Apio Ruth, dat was een heel leuk gezicht, ze hadden echt contact! Later die dag kwam haar vader. Hij vertelde dat het meisje, Bridget, met haar moeder naar de winkel was geweest. Haar moeder zei dat ze ergens moest wachten en moest even iets verderop brengen. Toen is Bridget haar gevolgd en haar moeder kwijtgeraakt. Op die manier kwam ze bij de politie terecht, daarna bij ons en gelukkig was nu haar vader er weer om haar mee naar huis te nemen, mét een brief van de politie.

Christine is een 12 jarig meisje en is al eerder een poos in Amecet geweest, ze is HIV+. We zien haar regelmatig wanneer ze in het ziekenhuis is geweest voor nieuwe medicijnen. Daarna komt ze naar Amecet (samen met haar oma) en krijgt ze ‘transport money’ voor de terug weg naar huis. Laatste tijd gaat het niet goed met Christine, je kunt het ook aan haar zien. Ze oogt ziek en moe.
Haar oma is bezorgd om haar, Christine vertrekt ’s morgens vroeg en komt laat op de dag pas weer thuis. Waar ze is of wat ze doet…? Er zijn vermoedens dat ze seksueel actief is, ze neemt haar medicijnen niet in en waarschijnlijk heeft ze (ook) een ‘mental problem’.
Simon heeft gezorgd dat Christine weer in Amecet is, met als eerste doel haar te observeren en om te proberen haar weer aan de medicijnen te krijgen. De Christine die nu rondloopt in Amecet is een heel andere Christine dan vijf dagen geleden. We zijn met haar naar dokter Florence geweest, hebben uitgezocht welke medicijnen ze wanneer moet slikken en een weekdoos klaar gemaakt en in verband met andere problemen heeft ze ook nog een aantal andere medicijnen voorgeschreven gekregen. Na een week wil dokter Florence haar graag terugzien voor review en wordt bekeken of meer onderzoek nodig is. De eerste dagen wilde Christine niet eten, klaagde ze over pijn in haar buik en keel, was ze brommerig en keek je niet aan. Nu begint dat al te veranderen, ze is actiever, eet meer, neemt haar medicijnen en trekt wat meer met de andere meiden op. Ook komt ze af en toe even naast me zitten en legt ze haar hoofd op m’n schoot. Ze begint contact te zoeken, dat is fijn! Wel heeft ze regelmatig koorts en ze voelt ze zich niet helemaal lekker, dus daar gaan we nog verder naar kijken. Het is afwachten hoe het met Christine zal gaan, ik ben benieuwd of ze na een week weer naar huis kan…

Oeh, dit is m’n langste blog ooit! Heb ik niet in een keer geschreven hoor, daar ben ik nog steeds niet erg goed in ;) Maar het is maar om te laten zien hoeveel er weer gebeurd is hier zo. Dan is het waarschijnlijk ook wat beter te begrijpen waarom ik met enigszins trieste gevoelens de einddatum tegemoet kijk… Morgen over twee weken vertrek ik al. Ik merk wel dat het tijd is om naar huis te gaan om na te kunnen denken. Nu ik hier ben, denk ik zeker dat ik terug ga, toch is dat moeilijk te beslissen. Donderdag komt Els met haar gezin al weer terug, ben ik weer verhuisd naar m’n oude kamer J Jammer hoor, het was heerlijk zo’n huis!! Maar het feit dat ze weer terug komen is een goede reden om weer naar m’n kamer terug te gaan ;)

Ik ga weer een pannetje water koken zodat ik half warm kan douchen en haren wassen. Daarna alle was binnen halen en naar Amecet, Michael in bed leggen :)