Bijna nieuwjaar

Tis vrijdagmiddag, 14u en ik ben net een uurtje wakker en begin vast aan deze blog. Afgelopen nacht heb ik mijn eerste nachtdienst sinds een paar weken weer gehad en het was de beste nachtdienst ooit! Het is nog steeds rustig in Amecet - er gebeurt gelukkig nog genoeg -  maar qua zieke kinderen is het rustig. 
De eerste baby kwam om 2u ’s nachts en de volgende om 4u, zo was de nachtdienst eerder een slaapdienst, wat zowel Juliet (collega) als ik helemaal niet erg vonden.

Dat het zo rustig is qua zieke kinderen is echt heel erg fijn, zeker ook qua persooneelsbezetting afgelopen week. In deze tijd van het jaar  krijgt het personeel een week vrij, de ene helft met Kerst en de andere helft heeft vanaf vandaag (maandag) vakantie.
Zo gebeurde het afgelopen week dat we op een morgen met 2 aunties startten, wat we normaal gemiddeld met 6-8 aunties doen! Maar zelfs die dag verliep prima en ‘orderlijk’, Elias en Simon die hier werken zijn dan wel geen aunties, voor kinderen voeden, schoonmaken, de was en  eten koken draaien ze hun hand niet om!

Ik kijk even terug naar de vorige blog, die eindigde met de Amun Hope Week van begin deze maand. De jongen Anthony waar ik over schreef, kwam een week later terug in Amecet. De pijn was wat afgenomen maar hij had heel veel last van zijn ogen, hij was er al voor naar het ziekenhuis geweest. Ik vroeg hem hoe het stond met de medicijnen die hij in de Amun Hope Week van ons had meegekregen naar huis en hij antwoordde dat hij alles op had. Hij keek haast trotst, op de manier van: zie je, ik ben het niet vergeten. Maar Anneke en ik baalden ervan, hij had juist een afbouwschema Prednison en andere medicatie, maar van dat schema had hij dus blijkbaar niets begrepen. Het is zo lastig inschatten eigenlijk, we dachten dat we het niet duidelijker hadden kunnen uitleggen en opschrijven, toch hielp het niet. De vraag kwam meteen op hoe het dan eigenlijk met zijn ARV medicatie (‘anti HIV/AIDS’ medicatie) gaat… Neemt hij die elke dag in en op de juiste manier? Geen idee, hopelijk zit dat in z’n systeem doordat hij dat jarenlang in Amun heeft gekregen…

Op een middag kwam er een vrouw met een baby in Amecet. Na een praatje en wat vragen bleek het niet haar baby te zijn, maar ze had de baby de avond ervoor gevonden op straat in town…
Het kindje, een prachtig meisje, werd door de vrouw die haar bracht ‘Blessed’ genoemd. Een gezond meisje met als opvallend detail een extra pinkje aan een handje.
Als er zo’n kindje wordt gebracht, maken we meteen een bedje klaar, wordt het kindje indien nodig lekker in bad gedaan, nieuwe kleertjes aan en wordt de fles klaargemaakt. Daarna langs dokter Engulu voor een ‘standaard check’ en als het een gezonde baby betreft schrijft Engulu standaard in het schrift: Keep warm and feed the baby.
Wat Els echter opviel aan de baby was dat het extra pinkje wel afgebonden was, ze concludeerde dat een moeder die haar kindje niet wil, niet de moeite neemt om een extra vingertje af te binden. Dus er was een kans dat het kindje in hospital geboren was en dat ze daar het vingertje hadden afgebonden. Daarom gingen Els en ik de volgende dag naar de verlosafdeling… En ja, al snel werden een paar verpleegkundigen gevonden die zich een baby met een extra vingertje herinnerden: ‘Eergisteren geboren, gisteren ontslagen en die moeder… oh, crazy…het verbaasd ons niets dat ze het kindje op straat heeft gelegd.’ ‘Oh’, zei Els, ‘kan ik de naam van die moeder even overschrijven? Dan geef ik dat door aan de politie.’ Ja hoor, dat kon gerust ;) Ik heb er om gelachen, rondom een tafel in een overvolle gang werd dit alles besproken en overgeschreven, privacy is niet zo heel belangrijk… : )
Daarna gingen we dus naar de politie om het verhaal te doen van de gevonden baby en de naam van de moeder, maar hoogwaarschijnlijk is dit een valse naam. Blessed is in elk geval nog steeds in Amecet, drinkt goed en groeit en heeft intussen 'nog maar' 10 vingers.

De dag dat Els vertrok was een beetje een rare dag, het was meteen anders in Amecet. Leger en rustiger aangezien Els’ dochters altijd gezellig aanwezig zijn ;) Via skype/facebook en mail hoor ik wel het eea van ze en ze genieten erg van hun vakantie en tijd in Nederland!

Al snel na het vertrek van Els vertrok ook Emmanuel… Emmanuel kwam een paar maanden terug in Amecet als zwak en ondervoed jongetje. Nu is hij weer terug bij zijn familie, ouders heeft hij niet meer, maar gelukkig wel ooms en tantes!
Voordat Els vertrok had ze de familie al twee keer gebeld of ze Emmanuel op konden halen en twee keer kwam er niemand op de afgesproken dag… Els belde nog een keer en toen beloofde de oom dat hij zaterdag echt zou komen. Els was intussen naar Nederland. En ja, zaterdagmorgen kwam Emmanuel z’n oom. Aangezien Simon, Elias en Dominique niet aanwezig waren, probeerde ik een gesprek aan te gaan met die oom. Het ging een beetje omslachtig omdat hij geen Engels verstond, dus kwam auntie Florence om te vertalen. Op de vraag of hij er klaar voor was om Emmanuel mee naar huis te nemen, zei hij: ‘Nee’.  De vrouw die voor Emmanuel zou gaan zorgen was ziek, lag geloof ik in het ziekenhuis dus de oom was wel gekomen maar niet om Emmanuel op te halen. Maar wij wilden toch echt dat Emmanuel mee naar huis zou gaan, omdat hij het zo goed deed , het de afgesproken tijd was en omdat we dan eventueel plek zouden hebben als er nieuwe (zieke) kinderen komen. Maar de oom wilde hem niet meenemen. Ik baalde, ik wist niet echt wat ik er mee aan moest. Gelukkig kwam precies op dat moment Elias aan en uiteindelijk na een poosje te hebben gepraat, stemde de oom er toch in mee om Emmanuel mee te nemen. Met het ‘doktersschrift’, akuma (porridge), suiker, zeep, kleren en een beker ging Emmanuel naar huis. Hij zag er goed uit, was geen zwak kind meer en begon zijn eerste stapjes te zetten, zie foto…!

De school is deze maanden dicht (december en januari) en dat is best een lange tijd. En omdat de personeelsbezetting het niet altijd toelaat om wat met de meiden te doen, zijn de dagen voor hen soms best lang. Het idee om met hen koekjes te gaan bakken vonden ze dan ook helemaal leuk!
Met Susan, Fiona en Sylivia ben ik een hele morgen in de keuken bezig geweest, het was echt leuk om dat met ze te doen. Ze wilden ook het deeg zelf maken, dus ze hebben echt alles zelf gedaan. Uiteindelijk hadden we zoveel deeg dat we drie grote ovenplaten vol koekjes hadden ;) Grappige was dat het vrijwel meteen allemaal op was ook, iedereen at mee en warme koekjes zijn gewoon erg lekker. Hoeveel Sylivia op heeft weet ik niet, wel weet ik dat ik de nachtdienst me ‘s nachts kwam roepen omdat Sylivia ‘helemaal niet goed is en pijn heeft aan haar hart…’ Sylivia zat op de bank, hand op de buik en een vreselijk moeilijk gezicht… ‘Ik wil naar de dokter, nu! ‘ zei ze… Het deed zo’n pijn, maar gelukkig was het niet haar hart maar haar maag ;) Hete thee en een kruik hielpen dat ze toch in slaap viel, de volgende was het nog steeds niet helemaal over maar ze had toen toch wel in de gaten dat het van teveel koekjes kwam!
 

Intussen heb ik ook mijn eerste Afrikaanse Kerst meegemaakt, een week voor Kerst werd de kast opengetrokken en kwamen alle versieringen tevoorschijn. Het is en blijft apart, een kerstboom, versieringen, slingers, lichtjes enz. en dat allemaal met dat warme weer ;) Maar gezellig staat het wel! Op Kerstdag zelf waren maar met weinig mensen, de morgen was erg druk om te starten. Grace, de kookvrouw, had vrij maar Simon en Elias zijn de hele dag in de keuken bezig geweest en hebben geweldig gekookt!! De oudste meiden waren de dagen voor Kerst bezig geweest met het maken van kerststerren als plates voor onder de borden. Een rode loper op tafel, nieuwe borden, bloemstukjes, kaarsen, muziek… het zag er erg feestelijk en gezellig uit! Het was wel raar om met Kerst niet naar de kerk te gaan en het is allemaal heel anders dan thuis, toch was het erg leuk om Kerst hier mee te maken!

Het is al bijna Nieuwjaar… dan ben ik hier nog maar een maandje en een paar daagjes februari. (Ik zit nu trouwens in Els dr huis, dat is zo relaxed!! Een eigen kamer, slaapkamer, keuken, badkamer…heerlijk is dat.  En die oven van Els, die is fijn en kan je goed cake in bakken…;)
Maar nu het al haast  januari is heb ik het rare gevoel dat ik al bijna weg ben.  En natuurlijk zie ik er echt naar uit iedereen weer te zien, daar niet van ;), maar ik heb eigenlijk nog geen zin om hier weg te gaan. Als ik dan aan de kinderen denk, die ga ik missen (behalve het gehuil trouwens), het contact met de aunties en Dominique,samenwerken en overleggen met Els, de gezelligheid, de dingen die hier gebeuren, het Afrikaanse leven… En Michael, hem ga ik misschien wel het meest missen, al heeft hij behoorlijk wat beperkingen, als je z’n gezichtje ziet dan wordt je daar gewoon blij van (zie foto)!

Bij deze wens ik iedereen een gelukkig en gezond 2013! Een goede jaarwisseling en hopelijk tot volgend jaar!