Amecet life
Amecet life
Het is hier intussen middag, mijn dagdienst zit erop. Ik ben om 6 uur begonnen en dan mag je om 2 uur al stoppen. Aangezien mijn krachten op dit moment nog niet geheel zijn teruggekeerd is het heerlijk om dan zo vroeg in de middag al even te stoppen. Even geen kinderen;). Vaak komt het erop neer dat je in de vrije tijd toch even op de veranda neerstrijkt, een kind de fles geeft, een schommel duwt of een spelletje speelt. Niet erg, maar freetime is ook wel even heerlijk. Daarom de tijd om een blog te schrijven over de dagelijkse gang van zaken die me opvallen tot nu toe.
Even iets over de kinderen hier. Momenteel zijn er 11 baby’s die om de 2 of 3 uur moeten worden gevoed. Twee van hen zijn prematuur en liggen op een aparte kamer. Zij hebben ook extra zorg en zonodig, extra medicatie nodig. Die zorg komt heel nauw. Vannacht heeft een van deze baby’s het niet goed gedaan en de nachtdienst was er te laat bij. Dan gaat het bij zo’n kindje heel snel! Vanmorgen vroeg zijn er al mensen met haar naar de kliniek geweest en kreeg ze extra infuus. Je ziet zo’n kindje per dag opknappen/ afzwakken…Aan deze kant van het gebouw is er een badkamer en de meidenslaapzaal. Aan de andere kant van het gebouw slapen de kinderen van een jaar oud. Dat zijn nu 4 kinderen. Dan komen de peuters, we hebben momenteel 5 peuters die rond de 2 jaar zijn. De schoolkinderen hebben vakantie, er is nu 1 jongen van een jaar of 10 en drie meiden in de basisschoolleeftijd. Een daarvan heeft een extreem laag DC4-gehalte, door HIV maakt zij zeer weinig witte bloedcellen aan en heeft ze zeer weinig weerstand. Ze is erg mager en hangt de hele dag op de bank of op de veranda. Eten gaat maar heel langzaam…Als ik dan denk aan al die actieve kinderen in NL die hun hele gymles rennen en vliegen…voor dit meisje is een spelletje al teveel! Er zijn de afgelopen week 2 kinderen weggebracht, Rafaël, zoals we al schreven, en Norah, een meisje van een jaar of 12. Binnenkort worden de andere 2 meiden ook weggebracht. Als je vraagt of ze het fijn vinden om naar huis te gaan dan knikken ze, maar of ze het echt menen…?Het meisje dat zwanger is, woont ook nog steeds bij ons. Misschien blijft ze wel tot na de bevalling/ keizersnede. Het is een lief meisje, erg rustig en ze speelt steeds meer met de andere kinderen mee. Fijn om te zien! Binnenkort wordt er een afspraak gemaakt voor de gyneacoloog. De politie heeft haar wel bij Amecet gebracht, maar bij wie hoort ze nu? Wie beslist er over haar? Het verhaal dat ze getrouwd is blijkt niet helemaal waar te zijn. Ze is zwanger van een oudere buurjongen en nu zitten haar én zijn familie daarvoor in de gevangenis. Zodoende heeft ze niemand en is ze bij Amecet gebracht. En nu is ze hier al bijna een week!
Een van de kinderen, Michael, we schatten hem een jaar of 2 is ook weer bijzonder. Hij is gehandicapt en verstijft regelmatig zijn armen of benen. Hij ligt ook vaak schuin, hangt een beetje in zijn stoeltje en heeft geen kracht om zijn hoofd rechtop te houden. Vaak wordt er met hem niets gedaan. Hij wordt s’morgens uit bed gehaald en tussen de middag gaat hij er weer in. Tussendoor krijgt hij dan wel eten en drinken, maar meestal ligt hij uren op de veranda in zijn stoeltje. Het is erg gaaf om samen met hem een stukje te wandelen. Vanmorgen keek hij heel gericht naar de bomen, de bloemen en de zon. Daarna ben ik een tijd met hem op de trampoline geweest, bij wijze van ‘snoozelen’. Heerlijk vond hij het! Je merkt dat zijn armen en benen dan ook beter ‘beweegbaar’ zijn, hij wordt er echt relaxt en rustig van. En zodra je zijn naam noemt en hem aankijkt…een diepe zucht en een brede lach. Daar doe je het toch voor?! ;)
Ook tijdens de dagdienst, gewoon tijdens je werk, gebeuren er hier soms schrijnende dingen. Zomaar een voorval. Vanmiddag was ik baby’s aan het voeden. Sommige aunties waren binnen aan het werk, anderen waren buiten op de veranda de was aan het opvouwen of ook met baby’s bezig. Daar ging de poort open. Er kwamen twee mannen, een vrouw en een klein kindje het terrein van Amecet binnen. Ze kwamen bij ons zitten op de veranda, die af en toe ook dienst doet als wachtruimte. Deze mensen zijn echt arm, dat was wel duidelijk te zien. Magere mensen die dwars door je heen lijken te staren met diepliggende ogen…Hun kleding was vuil en versleten en het kindje had een voddig T-shirtje aan. Grote ogen in een donker gezichtje. Lichte haren ipv de mooie donkere krulletjes die je hier bij veel kinderen ziet…Deze mensen kwamen Amecet vragen om hun kind op te nemen. Echter, ze waren niet naar het ziekenhuis gegaan (de vrouw lag op een gegeven moment op de grond en had zichtbaar plekken op haar benen) en ze vertelden na enkele vragen diverse verhalen. Els vertrouwde het gewoon niet zo en vroeg nog wat door. Duidelijkheid kreeg ze niet en ze besloot dat deze mensen eerst gewoon naar het hospitaal van Soroti moeten gaan. Een van de mannen ging hierna weg, de man en vrouw die bleven kregen een bord met eten. Het kindje kreeg melk. Na een uur of wat zaten ze er nog. Het verdere leventje op de veranda (zitten, kijken, was opvouwen, baby’s verzorgen, een kind zoethouden e.d.) ging gewoon door. De vrouw bekeek ons continu, dat is toch wel aangrijpend. Op een gegeven moment had ik een van de baby’s in een blauwe deken gewikkeld op mijn schoot. De vrouw zag dat en wees naar de doek. Ze vroeg aan een auntie of ze de deken niet kon krijgen. Tja, dat gaat zomaar niet. Het was een gewone deken, in haar ogen prachtig, maar om nu zomaar spullen weg te geven die hier continu gebruikt worden en waarin ik notabene een baby had liggen…Dat kan niet. Maar toch…schrijnend! Zo is het leven ook!
Verder is het ook vooral heerlijk om hier iets te kunnen doen met de kinderen. Kleine dingen, voor hen toch zo belangrijk! Een spelletje uno, een hand vasthouden, een boekje voorlezen, extra lange tijd op schoot zitten, een foto maken, een grapje en een liedje…Deze kinderen, juist ook die oudere kinderen, hunkeren naar aandacht! Niet gek ook, ze zijn zo jong, leven ver van hun familie, hebben vaak geen moeder meer en hebben (bewust of onbewust) al heel wat meegemaakt. En wat een levenslust je dan toch ziet! Prachtig! Genieten van een spelletje, lachen op een grap, zingen en klappen met de djembé…het is een volk waar volgens mij een wat diepere energetische laag in zit;).
De lunch vind ik ook een speciaal gebeuren. Alle kinderen die kunnen, gaan aan tafel zitten. Dan wordt er zingend met elkaar een gebedje gezongen. De kinderen doen dit zelf. De kleinsten zitten in kinderstoelen. De lunch bestaat meestal uit Posho with beans, een soort witte substantie met bruine bonen in een sausje. (Ben er zelf nog niet zo heel erg dol op, overigens..:) De kinderen eten dit met hun handen, ook die kleine kinderen! Soms valt er wel eens wat naast…soms gaat er een beker water om…soms heeft er eentje per ongeluk geen slab om…soms valt er een bord van tafel…;) Je kunt wel raden hoe zo’n peuter er dan uitziet;) En toch…ze eten vrij zelfstandig hun eten. Knap! Zodra ze klaar zijn brengen de kinderen die kunnen zelf hun bord naar de keuken, wassen het af en zetten deze op het droogrek. Netjes hoor;).
Nah, zomaar wat dingetjes die het dagelijkse leven hier inkleuren en je werk maken tot een dag waarin kinderen de hoofdrol spelen. Kinderen en Afrika, ziekte en gezondheid, rijkdom en armoede, vreugde en verdriet. In de tijd dat ik dit type hoor ik diverse stemmetjes (lachend en huilend;) dus ik ga m’n licht maar weer eens opsteken op de veranda van hiernaast…;)
Inmiddels is het enkele donkere uren later. Aan het einde van de middag kwam de regen erg snel opzetten. We moesten met haast de was af-en de veranda leeghalen, anders zou alles nat worden. Een stortbui komt hier ook zeker voor, alles staat in no-time blank. Gaaf om te zien! Binnen was het even wennen, iedereen op een kluitje. Maar toen iedereen zo ongeveer zat…viel de stroom uit;) Dat gebeurt regelmatig en we hebben nu een prachtige lamp (wit,rood,blauw:) die ons dan uit de donkerheid helpt. Die lamp kon nu goed worden gebruikt. Na enkele uren kwam de stroom er weer op en kan er weer worden geïnternet;) Dus snel deze blog plaatsen voordat het moment weer voorbij is.
Gegroet! Edith