Aankomst Uganda- Soroti

Hier dan ons eerste bericht vanuit het mooie Uganda! Op dinsdagmiddag werden we weggebracht door de moeder en ‘tante’ van Marianne, en door oma H, pa en ma, Gerry en Luuk, Hilda, Gerrieke, Rudolf en Jos. Erg leuk en fijn! Op de juiste tijden stapten we het vliegtuig in en ja hoor, daar gingen we. ’s Avonds hadden we een overstap op Caïro, dus konden we daar wat drinken. We betaalden lekker met euro’s, nu dat nog konJ, en we aten oude chocolade die niet meer goed was. Om 21:30 checkten we weer in voor Entebbe. Toen Petra door het controlepoortje rende, gingen alle alarmbellen rinkelen. Het was ook wel duidelijk waarom; ze had alles nog in haar rokzakken zitten en er zat zelfs een deospray in haar handbagage. Tja, dat kan natuurliik niet maar de mensen daar zijn heel vriendelijk en konden er, net als wij, wel om lachen. Een man legde het nog even uit door middel van de duidelijke woorden ‘spray…spray…spray!’ Het was erg leuk dat we tijdens onze reis wel 2x konden opstijgen en landen. In de lucht merk je natuurlijk niet zo veel van vliegen. Petra dacht al een tijdje dat we ‘stil hingen’ maar ja, vliegen is natuurlijk een vrij statische bewegingJ.

Om 04:30 landden we op Entebbe en werden we opgewacht door Julius, een jonge man uit Soroti die voor Amecet mensen ophaalt vanuit Entebbe. Fijn dat hij er stond! Met onze koffers werden we in een taxi gezet en naar het GuestHouse gebracht. De koffers pasten niet helemaal, er mocht er 1 op schoot achterin en Julius zat ook met 1 koffer voorin. Gezellig vol dusJ. In het GuestHouse stond Paul, een Nederlandse beheerder, op ons te wachten. We kregen wat water, een bed en dat was het relaas van onze nachtelijke reis.

Op woensdag kregen we om 09:00 een westers ontbijt, wat heerlijk was. Paul praatte gezellig met ons, Julius nog niet zo want we kennen niet veel Engelse woordjesL maar het was wel leuk. De hardloopwinnaar van de Olympische Spelen kwam precies aan in Entebbe, we zagen het op tv, maar hoorden mensen ook juichen toen hij in werkelijkheid aankwam op het vliegveld. Toen kwam de taxi. En dat was een inzichtelijke klus voor de taxidriver. Hoe passen er 5 grote koffers, 3  kleine tassen en 5 volwassenen op een nette manier in een gewone taxi? Nou ja, dat past gewoon niet, maar daar was men nog niet helemaal zeker over. Dus passen en meten, daarmee wordt ook op deze morgen de meeste tijd versletenJ. Op een gegeven moment bieden wij aan om de koffer weer gewoon op onze schoot mee te nemen en die arme Julius mag weer met een grote koffer op de bijrijdersstoel voorin. Het lukt! We vetrekken. Onderweg zien we winkeltjes, huisjes, veel mensen en vooral veel rood stof. Regelmatig zien we een school of een kerk en zelfs busjes met korte teksten over God erop gezet.

Dan komen we in Kampala, de hoofdstad van Uganda. Geweldig! Je ziet er: heel veel mensen! Werkende, pratende, lopende, kijkende, roepende, verkopende, bedelende, bedrijvige, rustige, drukke en vooral heel mooi donkere mensen. Wat een gekrioelJ! Overal taxi’s, taxi’s, taxi’s en taxi’s. Daarnaast veel boda-boda’s (brommertaxi’s) en bussen. Heel veel mensen die halve winkeltjes op hun fiets vervoeren, fruitkraampjes, kledingwinkeltjes e.d. Geweldig! Uiteindelijk mochten we uitstappen in een drukke straat, vlakbij een bus’stop’. Direct wordt je overal bekeken, mensen vragen hoe het met ons gaat, onze koffers worden 3x opgepakt en weer neergezet en mannen vragen waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Dan wordt er plaats gemaakt voor ons in de bus. We mogen met z’n drieën naast elkaar zitten. Zodra we zitten komen er mensen, die hun koopwaar op een hoge ‘stok’ aanbieden, naast de bus staan. We schudden nee, nee en nee maar de mensen komen ook de bus maar in. Ondertussen komen er ook medepassagiers de bus binnen, lopen er verkopers in de bus en wordt er handel gedreven in de bus. Julius past ergens nog op onze koffers, hij belooft dat alles goed komtJ. Na een half uurtje denken we dat we gaan. Maar nee hoor, een van de mensen die daar werken, verzet de bus een meter. En verder gaat de bedrijvigheid weer. Totdat de bus weer een meter wordt verzet. Regelmatig botst er een bus tegen wat koffers of materialen aan, maar dat maakt niet uitJ. Na een uurtje, ja hoor, daar gaan we dan. De bus zit helemaal vol. Er is een buschauffeur, een kaartencontroleur en een man die koffers aangeeft, met mensen praat en het deurtje opent en sluit. Hij springt na elke stop nog net de bus in! De busrit duurt vanaf 12:00 tot 20:00 en gaat over de weg vol gaten en kuilen. We rijden links, halen regelmatig in en zien veel mensen langs de wegen. Tijdens de busrit lachen, kijken, praten en slapen we om de tijd een beetje door te komen. Sommige mensen kijken goed naar ons. Een jongen haalt, zogenaamd onopvallend, zijn knalgele mobiel met fotofunctie tevoorschijn en maakt onopvallend openlijk een prachtige fotosessie van MarianneJ. We lachen naar hem en hij lacht zelfs terug. Zodra we foto’s terugmaken vind hij dat niet zo leuk, die moesten we maar verwijderen. Dat hebben we natuurlijk ook gedaan. Niet dusJ. Op een gegeven stopt de bus langs de kant van de weg. Short Call! Oke? Wij snappen het niet zo en blijven netjes zitten. Iedereen stapt de bus uit. Een van de mannen legt ons uit dat we de bus even uit mogen. Oke! Wij de bus uit en zien direct wat een Short Call is. Mannen gebruiken de bosjes rechts, vrouwen en kinderen gebruiken de bosjes links. Oh…een short call. Je krijgt er hier alleen geen bonnetje bij met 70 cent korting bij het glaasje cola wat je wilt kopen zoals in Duitsland.
Nah, wij ook onze short call gedaan en de bus weer in. Tijdens de busreis kopen er mensen allerlei voedselproducten, die tijdens stops worden aangeboden. Lange stokken met stukken kip erop worden via de busraampjes gekocht en verkocht. Daarnaast eten mensen bananen, maïs en een soort pannenkoekjes in de bus. Na elke ‘maaltijd’ gaat er een man rond met een servettenpakje. Daarna brengt hij ieder een tandenstoker. En vervolgens haalt hij het afval op met een emmer. Geweldig netjes! Zodra de bus stopt neemt hij de emmer mee en gooit hem helemaal leegJ. Hoezo vuilstortplaats en gescheiden afval compleet met plastic hergebruikJ.

Om 19:30 is het wel donker en om 20:00 worden we door Els afgehaald vanaf een stopplaats net voor Soroti. Amecet heeft een oprit met lantaarns aan het hek en zodra we het terrein oprijden zien we links het huis van Els en Amecet zelf. Rechts zien we de tuin en het gastenverblijf. Dit is ook ons verblijf. We slapen met z’n drieën op een kamer. Daarnaast zijn er kamers voor vrijwilligers, de Ugandese staf, er zijn 2 toiletten, een badkamer en er is een kleine woonkamer. We maken kennis met wat mensen die binnen zitten, er lopen nog wat kinderen en we krijgen een korte rondleiding van Els. Op donderdag hebben we vrij om te wennen, op vrijdag beginnen we met de diensten. Vrijdag hebben we alle drie een dagdienst die om 07:00 gaat beginnen en doorloopt tot 15:00. Inhoud van de dagdienst komt neer op kinderen uit bed halen, wassen, eten geven, medicijnen geven, ontbijt en lunch doen, kinderen in bed leggen e.d. We zien het allemaal wel! Omdat we best moe zijn, eten we nog wat (kip en rijst) en gaan we al snel richting slaapkamer. Voor het huis staat een grote tank, daarin moeten we water halen voor het doorspoelen van de toilet en om je te wassen als er geen stromend water is. Om 21:00 sluit ook de poort van Amecet en worden de honden losgelaten. Zodra wij een voet buiten de deur zetten komen ze ons al begroetenJ. Enthousiaste hondjes die alles leuk vinden wat je doet binnen hun blikveld. Zodra we de emmer water hebben gevuld kunnen we weer verder. Bedden opmaken, wassen en tanden poetsen zonder stromend water (jajaJ) en slapen! Benieuwd naar wat de dag van morgen ons brengt.

Vanmorgen hebben we uitgeslapen tot een uur of tien. Via het raam horen we kinderen praten, lachen en huilen. Zodra we ons hebben aangekleed bespreken we het feit dat we te korte rokken dragen. Jaja, de gespreksonderwerpen verdiepen zich zodra  je in Uganda bent. Om de korte rokken te verbloemen (je ziet nog net een knietje af en toe) hullen Petra en Marianne zich in een bedekkende legging tot net over de knie. Dat wordt hier als netjes ervarenJ.  We gaan maar gauw lange rokken kopen op de markt. In huis praten Els en Esther (een vrijwilliger uit NL die zondag weer weg zal gaan) ons bij over het leven hier, de kinderen en de gang van zaken. Fijn! Na het ontbijt (toast met jam) gaan we onze kamer maar eens inrichten. De slinger van Anne, Juul, Geert en Lennart komt gezellig aan de muur te hangen, we richten onze boeken kast in en we schrijven onze dagverslagen. In de gang hier hangt psalm 103 opgeschreven op een poster en in onze kamer hangt een poster met de tekst: But as for me and my house, we will serve the LORD…
Marianne ‘vindt het nu heerlijk’ en Petra ‘wil wel weer wat doen’. Dus gaan we maar eens kijken of er lunch is (porriche with beans) en anders gaan we met Esther de omgeving wat verkennen in Soroti.
Elske, ze kennen je hier nog, Els gaven we jouw groeten en mr. Paul uit het GuestHouse kende jou ook nog wel! J Je hebt indruk achter gelaten hierJ.
Lezers, bedankt voor alle smsjes, berichtjes en de aandacht. Wij zijn blij dat we hier zijn en hopen dat we ons leven een beetje kunnen voegen naar het dagritme van Amecet!